Druga wyprawa pod namiot: Cape Sebastian

Zasmakowaliśmy w wypadach pod namiot. Wzięliśmy w piątek wolne i pojechaliśmy na trzy dni nad ocean. Tym razem sami, gdyż nasi znajomi wyjechali do Kanady – kolega bierze udział w konferencji w Edmonton.

Ponieważ Smyk nie miał innych dzieci do towarzystwa, siłą rzeczy rodzice musieli dziecku poświęcić więcej uwagi. Z drugiej strony, ponieważ było nas mniej, łatwiej nam było się zebrać i wybrać nieco dalej niż na plażę. Tym razem trochę pochodziliśmy i jeszcze dzisiaj boli nas to i owo – nawet Smyka!

Piątek poświęciliśmy na dojazd na kemping, a kiedy już się zagospodarowaliśmy, poleniuchowaliśmy nieco na plaży.

W sobotę natomiast postanowiliśmy pomęczyć nieco nóżki.

Na Cape Sebastian pojechaliśmy samochodem. Rzuta oka w lewo:

Rzut oka w prawo:

Ruszamy w lewo, tak samo jak przed dwoma laty, kiedy to wróciliśmy się ze szlaku ze względu na Smyka – jeśli ktoś ma ochotę powrócić do archiwalnego wpisu na ten temat to zapraszam tutaj.

Szlak prowadzący ze szczytu Przylądka Sebastiana na plażę u jego podnóża to jedna z ładniejszych tras, które dane mi było przetuptać. Scieżka prowadzi najpierw przez wąski zielony korytarz, Na zdjęciu poniżej widać jak wysokie są krzewy w stosunku do Smyka. Hultajstwo ma 114 cm wzrosu, ściany po obu stronach są wyższa od dorosłego człowieka.

Co jakiś czas ścieżka dochodzi do urwiska, przepaści nad samym oceanem – na szczęście te miejsca są dobrze zabezpieczone więc bezpieczne.

Po jakimś czasie korytarz zamienia się w tunel, ciemny i tajemniczy – tutaj pięciolatek może rozwinąć swoją wyobraźnię podkarmioną sugestiami rodziców.

Aż w końcu dochodzimy do niezbyt gęstego lasu.

Pierwszy leśny odcinek prowadzi grzbietem przylądka, potem zaczyna się zejście stromym zboczem, więc trasa prowadzi zakosami, utrzymując stały, niezbyt trudny do pokonania kąt nachylenia.

W pewnym momencie zaczyna docierać do nas szum fal i dostrzegamy między drzewami ocean. Przez chwilę trasa prowadzi wzdłuż klifu - zapierające dech w piersiach widoki! Natomiast ostatnie kilka metrów to uśmiech przygody: zbocze jest tak strome, że trzeba osuwać się w dół trzymajc się mocno liny. 

Hultajstwo zachwycone!

Puszczamy linę i już jesteśmy na plaży.

To całkiem spora zatoka, cała do naszj wyłącznej dyspozycji! Hen daleko dostrzegamy kilka osób nadciągających z południa, ale zawracają, a my nadal cieszymy się prywatną plażą.

Smyk tapla się w wodzie, potem przenosi się na piasek. Ja wygrzewam się na słonku. Och, jak sielsko! Szum fal kołysze do snu – chyba ucięłam sobie krótką drzemkę.

Po godzinie zrobiło się tak ciepło, że postanowiliśmy ewakuować się. Hultajstwo protestuje – rodzice nieustępliwi. Wracamy tą samą trasą, więc pierwszy odcinek to ten z linami – żal Smyka z opuszczenia plaży nieco się zmniejsza wobec takich atrakcji.

Przysiedliśmy w ocienionym miejscu przy klifie, żeby ochłonąć, odspanąć, posilić się. Po chwili odzyskaliśmy siły wyssane przez słoneczny żar, a najlepszym wskaźnikiem odzyskanej energii był Smyk – kiedy zaczął wspinać się na uschnięte drzewo i brykać na nim, wiadomo było, że możemy wracać w drogę powrotną na szczyt:

Trasa nasłonecznionym stokiem dała nam się nieco we znaki właśnie ze względu na temperaturę. Jak to możliwe, że tak ciepło? Wszak oregońskie wybrzeże nie należy do najcieplejszych, więc skąd taki skwar? Z ulgą powitaliśmy bardziej zagęszczony las z prawdziwym, głębokim cieniem. Hultajstwa upał nie zmęczył, wcale nie chciał odpoczywać, nie domagał się noszenia – dzielnie dotarł na parking o własnych siłach, bez marudzenia, za co został nagrodzony czekoladą.