sobota, 31 maja 2014

Niedzielny poranek

Pochorowaliśmy się.

Na początku myślałam, że przewiało nas nad Green Peter, ale potem doszłam do wniosku, że chyba gdzieś się do nas przyczepił jakiś wirus.

Najpierw dopadło Emilię - o 2.30 nad ranem. Rano zasnęła i przespała pół dnia, a ja zabrałam się za pranie pościeli.

Następnego dnia Emilii już nic nie było, za to Krzyś wstał z bólem głowy i katarem.

A kolejnego dnia dopadło i mnie. Taka to kolej rzeczy w rodzinie.

Ale żeby było nieco optymistyczniej, zdjęcia z minionej niedzieli, kiedy jeszcze wszyscy byliśmy zdrowi a dzieci tryskały energią. W zasadzie to dzieci już wydobrzały i znowu tryskają energią...






czwartek, 29 maja 2014

Quartzville Creek

Strumień Quartzville Creek ma zaledwie 45 km długości, ale stanowi bardzo popularne miejsce wyjazdów pod namiot. Droga wiedzie wzdłuż tego niesamowicie malowniczego potoku, więc podczas jazdy podziwialiśmy przecudne widoki.


Wzdłuż potoku możny kempingować za darmo w wyznaczonych miejscach - tam, gdzie ustawiono metalową obręcz na ognisko. Wprawdzie jest to przy drodze, ale wieczorem ruch zamiera, ponieważ niemal wszystkie pojazdy należą do turystów.

My dojechaliśmy do pola namiotowego Yellowbottom Campground - tam zatrzymaliśmy się aby obejrzeć miejsce pod kątem ewentualnego wyjazdu pod namiot w przyszłości.

Miejsce jest przecudne. Kemping mały, ale za to strumień rozlewa się malowniczo zapewniając rozrywkę zarówno dla małego dziecka (spora kamienista łacha z płytką wodą do baraszkowania), jak i dla większego rozrabiaki żądnego przygód - Hultajstwu szalenie podobały się skały, na które mógł się wspinać.




W potoku do tej pory można znaleźć grudki złota - widzieliśmy nawet jednego poszukiwacza cierpliwie wypłukującego piasek z miski.

wtorek, 27 maja 2014

Zielony Piotruś, czyli Green Peter (Reservoir)

W sobotę wybraliśmy się nad jezioro zaporowe Green Peter, żeby popływać w kanu.


Dzień był pogodny, choć mocno wiał wiatr. W miejscu, gdzie spuściliśmy kanu na wodę była dość mocna fala - nie ukrywam, że odczuwałam spory dyskomfort, kiedy to nasze kanu się tak kołysało, a Emilia spanikowała na całego, więc nasz wspólny rejs trwał jakieś 5, może 10 minut.

Dziewczyny wróciły na stały ląd, a reszta, ta odważniejsza część rodziny, wypłynęła na wody jeziora.

Panowie pływali, a ja wybrałam się z Emilią na spacer - obeszłyśmy cypel w pobliżu przystani.





Na początku szło nam się całkiem nieźle. Podziwiałyśmy widoki, oglądałyśmy roślinki i zwierzątka (udało nam się spotkać ślimaka), ale bardzo szybko krótkie nóżki Emilki zmęczyły się tą wyprawą a ich właścicielka odmówiła dalszego marszu. A było to mniej więcej w połowie trasy.


Cóż było robić - wzięłam dziecko na ręce i doszłyśmy do parkingu.
Na szczęście obejście cypla spokojnym spacerkiem nie zajmuje dłużej niż pół godziny a Emilia, mimo, że ma prawie dwa lata, jest mała i na tyle lekka, że zbytnio się nie zmęczyłam.

Pojechałyśmy jeszcze obejrzeć pobliskie pole namiotowe, a resztę czasu spędziłyśmy relaksując się w samochodzie - Emilia z moim iPodem, ja z szydełkiem w rękach.


A kiedy nasi panowie wrócili na stały ląd, okazało się, że taka spora fala była w zasadzie tylko w miejscu wodowania, a potem wypłynęli na spokojniejszą wodę i szkoda nam wszystkim było, że nie udało nam się popływać razem.

Krzyś był zachwycony wyprawą, a kołysanie ani go nie przestraszyło, ani mu nie przeszkadzało. Osmagał go wiatr i opaliło słonko.

Już wszyscy razem pojechaliśmy w górę strumienia Quartzville, zasilającego zbiornik Green Peter, ale o tym następnym razem.


niedziela, 25 maja 2014

Wpis kwiatowy

Kwiaty, które aktualnie kwitną w moim ogródku.













czwartek, 22 maja 2014

"Ślimaczku ty mój najdorodniejszy"

Pewnego dnia naszła mnie ochota na ślimaki, ale nie takie do jedzenia, ale takie robione na szydełku - zabawki dla dzieci.


Opis wykonania ślimaczka Slowboat pochodzi z książeczki Amy Gaines "Crochet Toys", którą kupiłam sobie już dawno temu, bo zwierzaczki na okładce spodobały mi się, a do tego była niedroga.

Na ślimaczki zużyłam kilka małych kłębuszków - resztek po innych robótkach. Ponieważ robi się je łatwo i szybko, w krótkim czasie powstało ich małe stadko.

Krzyś i Emilia wybrali sobie po jednym, reszta będzie na prezenty.





poniedziałek, 19 maja 2014

Bananowe noce

Od maja pracuję trochę dłużej, ale nadal tylko dwa dni w tygodniu.
W związku z tym, Emilia spędza więcej czasu w przedszkolu.


Pierwszego dnia, w porze kiedy zazwyczaj ją odbierałam (po obiedzie) wyglądała przez okno wypatrując mamy, ale kiedy nie zjawiłam się,  a wszystkie dzieci zaczęły przygotowywać się do poobiedniej drzemki, Emilia zrobiła to co reszta dzieci, i bez problemów (bez smoczka i bez płaczu) zasnęła.

Po przebudzeniu przez chwilę była trochę zdezorientowana, ale kiedy zauważyła swojego najlepszego kolegę, jak także wstaje, szybko pozbierała się i już wszystko było w porządku.


Emilia opanowała otwieranie zamrażalnika, który jest w dolnej części lodówki. Sama się częstuje lodami, ale też i mrożonym boczkiem, oraz panierowanymi filetami rybnymi - wyciąga sobie coś i chowa się za zasłoną lub w kąciku za kanapą, żeby jej mama nie widziała i nie odebrała łupu zanim nie zniknie w brzuszku Spryciary.


Z innych upodobań kulinarnych warto odnotować zamiłowanie do kawy. Ponieważ, moim zdaniem, kawa nie jest dla dzieci, Emilia dostaje swoją własną "kawę", czyli herbatę z mlekiem. Bardzo jej smakuje!


Nie ma nocy bez banana. W dzień mogą nie istnieć, ale w nocy, bądź w porze zasypiania, bądź nad ranem, nocną ciszę przerywa okrzyk:

- BanAAA!

I lepiej, żeby ten banan szybko znalazł się w rączce Emilii, bo nie odpuści i będzie się drzeć aż banana dostanie. Czasem, jak banany się skończą, to daje się przebłagać chlebkiem.

Bananowe noce zostawiają ślady na poduszkach, piżamce bądź we włoskach, a po chlebie pełno okruszków na prześcieradle - żadne z tych rozwiązań mi nie odpowiada, ale, póki co, moje dziecko nie potrafi przespać nocy bez dożywiania.


- Malo! Emi lubi!

Tak, Emilka lubi malować. Dobrze, że farbki dla dzieci łatwo się spierają, bo Emilia maluje z rozmachem, i wszystko w zasięgu pędzelka jest pomalowane.


A jak się nie da Emilce tego co chce, to wrzeszczy:

- Daj to! Daj to! DAJ TOOO!

czwartek, 15 maja 2014

wtorek, 13 maja 2014

Jog-A-Thon 2014


W piątek odbył się u Krzysia w szkole doroczny jog-a-thon. Co to takiego, pisałam dwa lata temu, więc tylko odsyłam do tamtego wpisu, i przechodzę do piątkowego wydarzenia.


Pogoda nie dopisała. Lało jak z cebra, dyrekcja podjęła więc decyzję przeniesienia imprezy do sali gimnastycznej. Sala mniejsza od bieżni, więc powstał problem jak liczyć okrążenia. Stanęło na tym, że czas biegania skrócono o 5 minut, do 25 minut, a ilość zaliczonych przez dziecko okrążeń podzielono przez dwa, i tak oto Krzysia wynik wyniósł 14.

Do domu przyniósł stosowne zaświadczenie do przedstawienia sponsorom.

Bieganie przez 25 minut z pewnością jest bardzo męczące - nie tylko Krzyś pod koniec ledwie zipał, ale po powrocie do swojej klasy dzieci dostały lody - dla ochłody i w celu uzupełnienia poziomu energii, bo potem były normalne lekcje.




Tak jak w poprzednich latach, nie pozwoliłam dziecku kwestować po domach - wzięłam list ze szkoły do pracy, wysłałam do wszystkich współpracowników maila i wystawiłam listę w miejscu, gdzie zawsze wystawiamy wszelkie prośby o wsparcie. Dość Sporo osób postanowiło wypłacić Krzysiowi na rzecz jego szkoły kwotę uzależnioną od ilości okrążeń. Kilka osób zadeklarowało sumę niezależną od wyniku.



Razem wziąwszy, moje dziecko zebrało na rzecz swojej szkoły 140 dolarów. Moim zdaniem to całkiem niezły wynik.