PUR: Białe bolerko

Emilka ma sporo ślicznych sukienek. Kilka z nich ma krótki rękaw - dość niepraktyczny w zimie, bo przecież nie każde pomieszczenie, w którym przyjdzie Emilii paradować w kreacji, jest odpowiednio ogrzane. Ponieważ sukienki te, jak to sukienki dla małych dziewczynek, to suto marszczone sukienki z podniesionym stanem (tak się to chyba nazywa), zwykłe sweterki niezbyt dobrze na nich wyglądają.

Postanowiłam więc zrobić bolerko to tych wyjściowych kiecek mojej córki.

Choć bolerka podobają mi się bardzo, nigdy jeszcze takiego nie robiłam. W internecie, opisy tych, które najbardziej mi się podobały, były do kupienia, a ja szukałam czegoś za darmo. Z tego co znalazłam nic mnie nie zachwyciło, postanowiłam więc sama pokombinować. Wiedziałam, że z klasycznym bolerkiem mogę mieć kłopot, postawiłam więc na krótki sweterek, kończący się na linii marszczeń sukienek.

Skorzystałam z opisu wcześniej robionego już sweterka robionego od góry i po prostu część zasadniczą zakończyłam po czwartej dziurce na guzik. Z reszty włóczki zrobiłam rękawy, które powinny być dłuższe, ale włóczki wystarczyło tylko na tyle. Musiałam podpruć jeden rękaw, bo zabrakło mi na ostatnie okrążenie.

Bolerko zrobione jest na drutach 3.5 mm, z włóczki Lion Micro Spun (100% akryl), której jeden biały motek miałam w swoich zapasach. Jak już wspomniałam, wykorzystałam cały motek, ale ta włóczka sprzedawana jest w niewielkich motkach po 70 gram (154 metry).

Włóczka wprawdzie miękka i miła w dotyku, ale nie jestem nią zachwycona. Trzeba bardzo uważać przy dzierganiu bo się rozdwaja, do tego jest śliska i nitki po schowaniu, szybciutko same się wysupłują, odplątują, rozwiązują. Mam jeszcze ze starych zapasów dwa motki tej włóczki w kolorze czarnym, i pewnie zrobię z nich coś podobnego, ale raczej już Lion Micro Spun nie kupię.

Mrówki

Mrówki przebudziły się z zimowego snu i wypuściły się na zwiady. Znalazły sobie szczelinę w ramie okna w pokoju Krzyśka i postanowiły sprawdzić czy świat po drugiej stronie otworu nadaje się do zamieszkania.

Wieczorem, Krzyś zaległ wsparty o stertę poduszek z książką w ręku, a podczas lektury oblazły go mrówki - okazało się, że ułożył się w poprzek ich nowej trasy. Na szczęście te mrówki nie kąsają, więc na wstręcie i strachu się skończyło. Szczelinę wysmarowałam trutką na mrówki. Dziecko stanowczo odmówiło spania w swoim pokoju.

Co było robić, niechętnie, ale zgodziłam się, żeby spał ze mną, tyle, że kazałam mu spać w poprzek łóżka, w nogach. Dzięki temu nie kopał mnie w nocy a ja miałam gdzie się przesunąć, kiedy Emilia przekręciła się w poprzek. Dobrze, że mamy duże łóżko. Kiedy sama powędrowałam w nocy do łóżka aby jeszcze trochę poczytać, dzieci błogo spały.

 Podczas snu Krzysiek to uosobienie niewinności - uwaga! Niech się nikt nie nabierze, to tylko podczas snu!

Emilia też słodka dziecinka - na jawie zaczęła odstawiać ostatnio histerie - chyba zaczęło nam się to, co tutaj określają jako terrible twos.

Kiedy tata zjechał z delegacji do domu, zasmarował szczelinę silikonem i przegonił syna do własnego łóżka.

A mrówki przeniosły się do kuchni...

Brak wątpliwości

Wiosna nadeszła.
W tej kwestii nie ma żadnych wątpliwości. Oto dowody z mojego przydomowego ogródka:

Dostrzegłam też i szafirki - jeszcze maleńkie, ale widać już kwiatostany. Forsycja zakwitnie lada dzień, a na malinach, porzeczkach, jagodach i bzach widać już pąki i listeczki.

Jadąc z pracy, zauważyłam wczoraj pierwsze kwitnące magnolie.

Wiosenną pieśń miłosną radośnie kumkają też żaby - tak donośnie, że słychać je przy zamkniętych oknach. Niestety, z zimowego snu przebudziły się również mrówki i zaczęły swoje wędrówki, także po naszym domu.

Smak Nutelli

Emilia odkryła Nutellę. Teraz nasz domowy fun klub liczy czterech członków.

Dinostars

Krzyś ma w szkole lekcje muzyki - dwa razy w tygodniu po pół godziny. Niewiele to, ale w wielu szkołach w naszym mieście lekcje muzyki zlikwidowano całkowicie - w ramach oszczędności.

Godzina tygodniowo to akurat tyle, żeby nauczyć się kilku piosenek. A skoro już uczniowie opanowali słowa i zapamiętali melodię, czemu by nie zaprezentować tego, czego się nauczyli rodzicom? Na przykład w formie koncertu?

Nauczyciel muzyki takowy koncert przygotował. Wzięli w nim udział uczniowie klas drugich i trzecich, około 120 dzieci. Koncert odbył się w szkolnej sali gimnastycznej, a przyszli go obejrzeć tłumnie krewni i znajomi występujących - trzeba było dostawić krzeseł, aż i tych wyciągniętych z magazynu w końcu zabrakło.

Wszystkie piosenki miały motyw przewodni - dinozaury, stąd i tytuł koncertu, "Dinostars".

Choreografię opracowali sami uczniowie - nauczyciel wybrał te, które się mu najbardziej spodobały wśród zaproponowanych przez uczniów.

Emocje były ogromne, z kilku powodów. Jednym z nich było to, że mężowi udało się dotrzeć do domu z Kalifornii na czas - wrócił z delegacji na 1,5 godziny przed koncertem. Jechał bez zatrzymywania się na odpoczynek czy posiłek, żeby zdążyć - i udało mu się. Nabił sobie punktów i u syna i u żony.

Emocje były ogromne również i z tego powodu, że autorem choreografii do jednej z piosenek był Krzyś. Tak, mój syn. Do tego nauczył pozostałych drugo i trzecioklasistów jakie ruchy mają  wykonywać - kiedy o tym opowiadał w domu, wprost pękał z dumy.

Kiedy wyszedł, wraz z kolegą, przed resztę dzieci, widziałam, że był trochę stremowany - pierwszy raz występował przed tak liczną publicznością.
Brak uśmiechu na twarzy dość dobrze pasował jednak do piosenki pod tytułem The Raptors' Rap (Rap Raptorów).

Tata trzymał na kolanach Emilię, która koncert obejrzała i wysłuchała z ogromnym zainteresowaniem. Ja w jednej ręce trzymałam kamerę, w drugiej aparat. Poniżej efekt moich wysiłków.

PS

Infekcja ucha nadal nie chce mnie opuścić, mimo, że antybiotyk zażywam już od pięciu dni.

Kartki z motylami

Infekcja ucha

W nocy obudził mnie ból ucha.
Ten, kto miał infekcję ucha, wie, że ból jest bardzo charakterystyczny i nie pozostawia wątpliwości co do natury jego pochodzenia.
Ja też ich nie miałam.

Jeszcze się łudziłam, ponownie zasypiając, że to jakieś urojenia, nerwobóle, ale złudzenia te najwyraźniej musiały mieć swoje źródło w czterech tabletkach przeciw bólowych.

Rano po złudzeniach nie było już śladu, za to ja pognałam do lekarza, który potwierdził moje przypuszczenia - infekcja ucha. Paskudna - pani aż się za głowę złapała.
Antybiotyk, dość mocna dawka.

Łykam antybiotyk, łykam środki przeciw bólowe i czekam, aż mi się poprawi. 

Krokus - fioletowy

Jak już śnieg stopniał, to okazało się, że wszystkie żółte krokusy dość mocno ucierpiały.
Przetrwały, ale ich delikatne płatki zostały mocno poturbowane.
I nici z optymistycznych wiosennych zdjęć.

Ale ostatnio wypatrzyłam w ogródku pierwszego fioletowego krokusa, a ponieważ o tej porze roku nie tylko moje oczy głodne kwiecia w ogrodzie - prezentuję:

Przy okazji zrobiłam zdjęcie kwiatków, które w takim oto stanie trwają, mimo dwóch ataków zimy, niezmienione, nie naruszone ani zimnem, ani śniegiem. A zapewniam, że plastikowe nie są, a żywe - posadziłam je w czerwcu i miły kwitnąć latem, ale zaczęły dopiero w październiku - i tak, jak wyglądały w październiku, wyglądają teraz.

Choć w zasadzie teraz mają nieco więcej pąków.

A na koniec - przebiśniegi.

Mam ich zaledwie dwie kępki, w dwóch różnych zakątkach ogródka. I zawsze kwitną jedne po drugich, nigdy razem. Pod koniec stycznia pokazałam tę najpierw kwitnącą kępkę, po której pozostało jedynie wspomnienie.
Teraz za to, kwitnie ta druga.

Karmnik dla ptaków

Już kiedyś wspominałam, że Krzyś lubi książki z serii Ready Freddy. A także i o tym, że na końcu każdej z niej zamieszczono propozycję jakiegoś projektu do wykonania przez dziecko. Już nie pamiętam w której było to karmnik dla ptaków. Krzyś zażyczył sobie, aby mu pomóc takowy wykonać. Podał mi listę potrzebnych materiałów - okazało się, że wszystko mamy, więc zabraliśmy się do roboty. Raz dwa i karmnik był gotowy.

Bo to szalenie prosty karmnik.

Trudniej było utrwalić na zdjęciu jak korzystają z niego ptaki. Bo to i aparat dobrze schowany przed Emilią, a i ptaki, nieprzyzwyczajone do jedzenia na naszym tarasie, szybko umykały, jak tylko dojrzały ruch firanki.
Ale w końcu się udało.

Zdjęcie zrobione podczas ostatniej wizyty zimy, ale zwlekałam z zamieszczeniem, bo miałam nadzieję na lepsze. Lepszego jednak nie ma.

A teraz słów kilka jak taki karmnik wykonać.

Szyszkę, najlepiej dość sporą, faszerujemy masełkiem fistaszkowym, po czym panierujemy w karmie dla ptaków - ja taką mieszankę kupiłam w sklepie, w którym robię zakupy spożywcze.
Karmnik wieszamy za oknem. Szalenie proste, prawda? 

Druga tura

Jakieś 2-3 tygodnie mieliśmy spokój z chorowaniem.
W piątek Krzyś zaczął gorączkować, dzisiaj Emilia. Starszy brat ma się już lepiej i jutro idzie do szkoły. Mam nadzieję, że Emilia też szybko wyzdrowieje, bo znowu mam zarwane nocki co fatalnie odbija się na moim samopoczuciu.

Zakupy

Jedziemy sobie z Emilią na zakupy i prowadzimy podczas jazdy dialog:

- Kep!
- Tak córeczko, jedziemy do sklepu. A co kupimy w sklepie?
- Mleko!
- Mleko. A co jeszcze?
- Fok!
- Sok. Co jeszcze?
- Apul!
- Jabłka. Co jeszcze?
- Pałe!
- Parówki. Co jeszcze?
- Jajo!
- Jajka. Co jeszcze?
- Sesek!
- Serek. Co jeszcze?
- Sianka!
- Owsiankę. Co jeszcze?
- Meso! 
- Mięsko. Co jeszcze?
- Zipa!
- Nie, zupy nie kupimy w sklepie. Zupę zjemy jak wrócimy do domu.

I tak dojechałyśmy do sklepu. A w drodze powrotnej rozmawiałyśmy sobie podobnie, z tym, że Emilia opowiadała o tym co już kupiłyśmy.

Kartki walentynkowe

W tym roku, o dziwo, udaje mi się zaprezentować kartki na walentynki przed samym świętem. Zrobiłam tylko dwie, w tym jedna podoba mi się naprawdę, ta poleciała już do adresatki (kartka jest od Krzysia):

Druga kartka to wynik zabawy w recykling. Prawda jest taka, że nie miałam czasu wybrać się do sklepu po kartkę komercyjną, a że ma to być kartka od Krzysia dla pani w szkole, doszłam do wniosku, że taka może być:

Ze starej kartki powycinałam elementy i nakleiłam  na kartonik.
W rzeczywistości prezentuje się ładniej niż na zdjęciu, ponieważ wycięte i naklejone elementy bardziej zlewają się z tłem.

Sople

W piątek wieczorem zaczął padać marznący deszcz. Całkiem spora warstwa lodu pokryła 20 cm śniegu. Rano, kiedy jeszcze niezupełnie się rozwidniło, lód na gałęziach pięknie wyglądał.

Potem znowu padał deszcz, krople zamarzały na gałęziach, pokrywając je coraz grubszą warstwą lodu i coraz bardziej przyginając je do ziemi. 

Wieczorem, niemal centymetrowa warstwa lodu pokrywała wszystkie gałęzie i gałązki. Gałęzie brzozy sąsiadów wygięły się się pod lodem niczym odwrócone U.

Zaczęłam się obawiać o kruche gałęzie naszego derenia - połamią się czy nie? 

Ściekająca  woda szybko zaczęła formować sople - nie tylko na rynnach, dachu i daszkach, ale także na donicach, sznurach do suszenia prania, krzewach, gałęziach, liniach przesyłowych.

Dzieciom deszcz nie przeszkadzał - musieliśmy zaliczyć godzinną taplaninę w deszczu, ale za to górna warstwa śniegu, pokryta warstwą lodu, dostarczyła, zwłaszcza Krzysiowi, niezapomnianych emocji.

Mi ten zmrożony śnieg też dostarczył niezapomnianych emocji - nadwyrężyłam sobie mięśnie (i złamałam miotłę) usuwając warstwę śniegu i lodu z dachu namiotu pełniącego funkcję drewutni. Gdybym tego nie zrobiła, najprawdopodobniej plastik podarłby się i topniejący śnieg zalałby nam całe drewno na opał. No i trzeba by kupić nowy namiot. Spociłam się przy tej robocie jak przy niezłym treningu na siłowni. Mokra byłam cała - pod ubraniem od potu, na zewnątrz od deszczu. 

Mąż, oczywiście, na delegacji. 

Wieczorem wyjrzałam na zewnątrz i oczom moim ukazał się widok magiczny, bajkowy - śliwa, oblodzona cała, skąpana w świetle zewnętrznej lampy sąsiadów skrzyła się niczym wystrojona w tysiące brylantów. Przypominała bardziej żyrandol niż drzewo. Złapałam aparat i usiłowałam to niecodzienne piękno uwiecznić, ale nie bardzo się udało.

To nawet nie namiastka tego, czym cieszyliśmy nasze oczy wczoraj wieczorem, całą trójką, z nosami przy szybie sypialni. 

Skoro już miałam aparat w dłoni, zrobiłam jeszcze zdjęcie sznurów na pranie - sznury sopli ciekawie wyglądały również w nocy.

Dopiero po dziesiątej rano, dzisiaj, temperatura podniosła się ponad zero i zaczęła się odwilż. Zewsząd dochodzą odgłosy ciurkania, kapania, z gałęzi odpadają kawałki lodu, i drzewa zaczynają unosić do góry gałęzie.

Sporo domów, i to w naszej dzielnicy, nie ma prądu - i nie będą mieli aż do poniedziałku. Nam się udało, żadna złamana gałąź nie zerwała trakcji doprowadzającej nam prąd, więc czekamy spokojnie końca tej niemiłej wizyty Pani Zimy w zaciszu domowym.

Nieproszony gość

Jeszcze przed wczoraj było tak:

A wczoraj było już tak:

A dzisiaj pozostała tylko biel.

Zima, nieproszona, i niezbyt mile widziana, rozpanoszyła się, przeganiając nieśmiałą wiosnę. Widać uznała, że nie może być nam lepiej niż reszcie mieszkańców kraju, i zaserwowała nam nieco podobnych doznań: mrozu i śniegu.

Najpierw spadła temperatura do -5 stopni Celsjusza, a wczoraj rano zaczęło prószyć. Ponieważ śnieg zaczął padać w czasie porannego szczytu, kiedy kto żyw, zdążał do pracy lub szkoły, zajęć szkolnych nie odwołano.

Z godziny na godzinę padało mocniej, warunki na drogach pogarszały się.

Wieczorem rozesłano wiadomości do rodziców i mediów, że dnia następnego szkoły pozostaną zamknięte. Krzysia mocno to rozczarowało - wybawił się na śniegu po szkole i tyle mu wystarczyło, miał ochotę spotkać się z kolegami.

Po obiedzie ubraliśmy się ciepło i poszaleliśmy na śniegu.

Emilia wykazała nieco więcej entuzjazmu niż w grudniu - usiłowała naśladować starszego brata, a wyglądała przy tym jak... Kubuś Puchatek.

Po godzinie postanowiła ściągnąć rękawiczki i pobawić się śniegiem, w wyniku czego bardzo szybko wróciłyśmy do domu. Wkrótce dołączył do nas Krzyś.

Dzisiaj przedszkole było otwarte, chociaż pani miała tylko dwójkę dzieci oraz własnego syna (6 lat), który nie poszedł do szkoły bo była zamknięta.

Pani zabrała dzieci na sanki - sanna bardzo im się spodobała.

  

Krzysia zabrałam ze sobą do pracy. Jechało się dobrze, mimo że ulice były bielusieńkie i jechaliśmy w niezłej zadymce. W domach zostało tak wiele osób, że ulice były puste, nie bałam się więc, że nie zdążę zahamować. Albo, że inny kierowca za mną nie zdąży.

W pracy mało nas było, a i tak większość zdecydowała się na transport miejski.

Krzyś wypisał walentynki dla całej klasy, poczytał, a kiedy mogłam zwolnić komputer, pograł i pooglądał bajki. Był bardzo zadowolony.

Teraz znowu bawi się w ogródku. Napadało dzisiaj tyle, że przykryło całkowicie to co wydeptaliśmy wczoraj.

Śnieg pada cały czas wbrew prognozie pogody. Ocieplić ma się w niedzielę. Nieznacznie, ale na tyle, że śnieg powinien stopnieć.