Wakacje pod namiotem, część pierwsza

Ku nieopisanej radości Hultakstwa, w długi weekend z okazji Dnia Niepodległości wybraliśmy się na krótkie wakacje pod namiotem.

Znajomi pojechali już w piątek i znaleźli kemping z wolnymi miejscami, co wcale nie było takie proste w weekend, kiedy przynajmniej połowa mieszkańców USA wybiera się na wakacje. My dojechaliśmy w sobotę rano.

Smyk urządził mi pobudkę o 5:52 a ponieważ większość manatków spakowaliśmy poprzedniego dnia wieczorem, szybko uwinęliśmy się z resztą i wyruszyliśmy o 7:30 – to nasz absolutny rekord, jeszcze nigdy nie udało nam się wyjechać w jakąkolwiek podróż tak wcześnie! Nawet do pracy/przedszkola nie udaje nam się opuścić domu wcześniej.

Znajomych zastaliśmy przy śniadaniu.

Mąż zabrał się za rozbijanie namiotu i choć bez problemu zrobiłby to sam, nie odstępowało go czterech małych pomocników, którzy bardziej pałętali mu się pod nogami niż stanowili jakąkolwiek pomoc, ale za to radochy dzieciaki miały tyle, że nikt ich nie przeganiał.

Kiedy już namiot stanął dumnie na polance, dzieciaki trochę sobie pobiegały wokół niego testując czy aby linki są porządnie napięte – wytrzymały!

Potem ich uwagę przykuł ślimak, dla którego stworzyły terrarium na pniaku:

Niestety ślimak nie docenił swojego nowego mieszkania i z uporem maniaka uciekał – doliczyłam się przynajmnie czterech przymusowych powrotów do domku. Tym większe było zdumienie wszystkich kiedy po powrocie z plaży okazało się, że ślimak siedzi w swoim terrarium! Dał w końcu za wygraną czy co? Albo raczej przełożył plany ucieczki na nocną porę – następnego dnia śladu po nim nie było i przezornie nie pokazał się więcej na teranie naszego obozowiska.

W końcu zebraliśmy się, i wyruszyliśmy na plażę. Mimo, że z kempingu do plaży w linii protej było nie więcej niż 300 metrów, żeby dojść do plaży trzeba było pokonać około dwóch kilometrów ponieważ spora część wydm i plaży zostały zamknięte ze względu na ochronę tychże oraz różnych gatunków ptaków, które akurat teraz przechodzą okres lęgowy. Karawana nasza rozciągnęła się dość szybko – Smyk i Zuzia natychmiast wysforowali się na początek peletonu i niemal za nimi biegłam, tak im było pilno do piachu i słonej wody.

A na plaży – czyste szaleństwo! Niewielu osobom chciało się iść tak daleko, więc mieliśmy plażę do wyłącznej dyspozycji. Piach, woda, własne towarzystwo i piękna pogoda – tylko (albo aż) tyle wystarczy, żeby wyśmienicie się bawić przez kilka godzin. Nie tylko dzieci budowały zamki z piasku: 

Było też szaleństwo w wodzie, choć tutaj dorośli nie przejawiali entuzjazmu dzieciaków, którym najwyraźniej temperatura wody, ścinająca krew w żyłach, nie przeszkadzała.

Podczas gdy większa część Stanów Zjednoczonych skwierczała w potwornych upałach (32-37 stopni), nad oceanem było raptem 18 stopni. Ale za to niebo zdobił piękny błękit i musieliśmy się porządnie wysmarować kremem z filtrem bo tutejsze słonko potrafi nieźle opalić. Wieczorem, wstydliwie zaczerwieniły się raczkiem te miejsca, które niechlujnie opuściliśmy smarując się w zbytnim pośpiechu. Na szczęście tych czerwonych łatek było niewiele.

c.d.n