Wrześniowa wyprawa pod namiot

Kto powiedział, że we wrześniu nie można jechać pod namiot?
Wybraliśmy się w miniony wekend. Zaletą krótkich zajęć w zerówce jest to, że w południe już się jest po obiedzie i można ruszać w świat. My wybraliśmy się w okolice Diamond Peak, 1,5 godziny jazdy samochodem z domu.

Mąż wybrał kemping o nazwie Sacandaga, jeden z pięćdziesięciu polecanych w Oregonie w zakupionej niedawno książce.

Na miejscu okazało się, że z 16 dostępnych miejsc, zajęliśmy drugie - na pierwszym rozbili się myśliwi, bo sezon łowiecki już się rozpoczął.

Na polu namiotowym nie ma prądu ani łazienek (są toalety z papierem toaletowym), a jedynym źródłem wody jest ręczna pompa - jedna na cały obiekt.

Dane mi było widzieć takie pompy dziecięciem będąc, ale dla Smyka była to atrakcja nie lada! Z pompowaniem szło mu kiepsko. Picie prosto z lecącego strumienia - kolejna atrakcja, a skutki:

... to wszystkie ubrania mokrusieńkie.

Piątek poświęciliśmy na zagospodarowanie się. Żeby nie rzeszkadzać tacie w rozbijaniu namiotu, udaliśmy się z Hultajstwem nad pobliską południową odnogę rzeki Willamette. Zeszliśmy ze ścieżki zapuszczając się w las i przyszło nam boleśnie nauczyć się, że nie należy tego robić - "napadła" nas natura w postaci leśnych pszczół (zapewne najpierw to my rozdeptaliśmy ich gniazdo) - Smyk zarobił trzy ukąszenia, ja dwa. Żadne z nas nie jest uczulone na jad pszczeli - na szczęście. Przy okazji przekonaliśmy się jak szybko potrafimy biegać - BARDZO!

W sobotę wybraliśmy się na pieszą wędrówkę szlakiem w górę rzeki. Naszym celem było dotarcie do kolejnego kempingu Indigo Springs.

Po drodze stanęło nam na drodze wiele potoków i strumieni. Przez część z nich przeprawialiśmy się przeskakując po kamieniach. Przez kilka zostały przerzucone kładki:

Te najszersze, miały porządne mostki - w sumie tych kładek i mostów naliczyliśmy dziesięć.

Częściowo szlak prowadzi starą drogą wybudowaną w połowie 19-go wieku - co jakiś czas mijaliśmy tablicę informującą o tym fakcie:

Kiedy tylko szlak dochodził do rzeki, zatrzymywaliśmy się na krótki odpoczynek połączony z zabawą. Nie ma tepszego placu zabaw niż sterta zwalonych pni naniesionych przez wodę!

Tutaj można obejrzeć moich chłopaków w akcji.

Trasę do Indygo Springs, 3 mile, pokonaliśmy w nieco ponad trzy godziny. Hultajstwo spisał się dzielnie, choć pod koniec narzekał, że bolą go nogi.

Obejrzeliśmy sobie kemping Indigo Springs: czyściutka toaleta, 3 miejsca kempingowe, bez prądu, bez wody, ale też i bez opłat.

Wróciliśmy asfaltową drogą - tata prawie cały czas niósł Smyka na rękach. Przez godzinę i 45 minut minęło nas dziesięć samochodów - nie nawdychaliśmy się spalin.

Jak widać na zdjęciach, w ciągu dnia pogoda była przepiękna. W nocy było zimno - nad ranem, myślę, że kilka stopni powyżej zera. Mimo to nie zmarzliśmy, ponieważ mamy ciepłe śpiwory. Tylko trochę nam było chłodno w uszy i nosy - następnym razem zabieramy czapki do spania i rękawiczki na chłodne poranki.

Bardzo odpowiadało nam, że w zasadzie poza nami nikogo na kempingu nie było (myśliwi udali się przed świtem na polowanie, w nocy odpoczywali) - spokój i cisza to jest to, czego potrzeba, żeby odpocząć.