Swing Hill

Po dość długim deszczowym okresie poniedziałek obdarował na słoneczną pogodą. A żeby było jeszcze piękniej, to poniedziałek ten mieliśmy wolny z okazji Dnia Martina Luthera Kinga. Aż prosiło się, żeby udać się w plener na jakąś przechadzkę. 

Krzysiek nie mógł się z nami wybrać, ale na jego miejsce wskoczyła przyjaciółka Emilii. Ponieważ Kennedy nie ma kondycji za grosz, zmieniłam zaplanowaną trasę na nieco łatwiejszą i z nagrodą za wysiłek w postaci huśtawki na szczycie Swing Hill. Ja i Emilia byłyśmy już tam i to  dwa razy. (KLIK) 

Chciałam nieco wydłużyć spacer, więc po wizycie w toalecie powędrowałyśmy nie najkrótszą, ale nieco okrężną trasą, a do tego bardziej stromą. Emilia bardzo szybko załapała co jest grane, ale poprosiłam ją by wiedzę, że można iść łatwiejszą trasą zachowała dla siebie. Na szczęście Kennedy akurat wysforowała się nieco do przodu, więc nie zauważyła naszej rozmowy. 

Dziewczyny nieco jęczały, ale chyba tak dla zasady. Skoro ja dałam radę to one, młodsze o 40 lat, tym bardziej. Kiedy dotarłyśmy do huśtawki i tak natychmiast zapomniały o zmęczeniu. 

Ku mojemu zdumieniu, poza nami nie było żadnych młodocianych amatorów bujania się z pięknym widokiem przed nosem. Pewnie wiele osób bało się, że po tylu deszczowych dniach na szlaku będzie błoto. Było, ale nie aż tyle ile się go spodziewałam. 

Po zejściu z pagórka trzeba było dojść do parkingu, a celowo zaparkowałam na tym bardziej oddalonym. Szlak prowadzi jeszcze trochę pod górkę, więc znowu było nieco jęczenia i narzekania, ale w końcu dotarłyśmy do samochodu. Dwie godziny spacerowania to nie aż tak wiele ani dla młodych, ani dla nieco starszych nóg.