piątek, 14 maja 2021

Majówka

Pierwsza majówka za nami.



Kolejny raz wybraliśmy się na dobrze nam znaną Mt. Pisgah, ale nie skorzystaliśmy z żadnego ze szlaków opisanych w aplikacji AllTrails, z której zazwyczaj korzystam. Zamiast tego, marszrutę wyznaczyłam według szlaków widocznych na mapie, ale nie przypisanych do jakiegoś nazwanego w aplikacji.


 
Zaczęliśmy na terenie Arboretum, wzdłuż szlaku Creek Trails. To ścieżki prowadzące wzdłuż brzegów niewielkich, acz szalenie malowniczych strumyczków, przez które przerzucone są mosty, mosteczki, i kładki, zawsze stanowiące nie lada atrakcję. 



Potem przeszliśmy na główny szlak prowadzący na szczyt (Trail #1), ale nie zabawiliśmy na nim zbyt długo — na tyle jedynie, by dotrzeć do odbicia na szlak Oak Savannah Trail. 



Ale to na szlaku numer 1 natknęliśmy się na piękne irysy. 




Takie niebieskie to moje marzenie! 

Po odbiciu na Oak Savannah Trail przenieśliśmy się w inny wymiar — pozbawiony ludzi. Nie spotkaliśmy żadnych innych ludzi aż do samego szczytu, dane nam było, natomiast, obserwować faunę i florę w majowej obfitości. 






Niektóre podejścia były dość wymagające, zwłaszcza w promieniach popołudniowego słońca, więc od czasu do czasu przystawaliśmy dla złapania oddechu i podziwiania widoków.



Trasy na zboczach Mt. Pisgah krzyżują się, łączą, przecinają, rozdzielają. Przechodząc ze szlaku na szlak, na szczyt dotarliśmy szlakiem numer 3. 
Już kiedyś wdrapaliśmy się na górę tą trasą, więc wiemy, że przed samym szczytem jest niewielka ławeczka — we troje ledwie się na niej mieścimy, ale za to widoki są przecudne. 


Na samej górze wszystkie ławki przeważnie są zajęte, a dodatkowo, tym razem zaczynały się zbierać chmury, a że prognoza pogody głosiła opady począwszy od godziny szóstej wieczorem, nie zabawiliśmy na szczycie długo i wyruszyliśmy w drogę powrotną. 



Aby sobie nieco urozmaicić drogę, wybraliśmy jeszcze inną ścieżkę— taką, którą jeszcze nie wędrowaliśmy. Okazało się, że poprowadziła nas przez las. Gdybym trasę znała, to tędy wędrowalibyśmy pod górę, chronieni od upału cieniem lasu, a wracalibyśmy odkrytym zboczem. Ale trasy wcześniej nie znałam, więc w cieniu wędrowaliśmy, kiedy słońce i tak już schowało się za chmurami. 

Dość bardzo bolały mnie uda od tego podchodzenia i schodzenia po stromiźnie. Dało się we znaki to, że już dość długo nie zaliczyliśmy bardziej wymagającej trasy. Pod koniec miałam problem z utrzymaniem się na nogach — każde zgięcie w kolanach groziło zwaleniem z nóg i ostatni odcinek, na szczęście po płaskim, szłam niemal na prostych nogach, prawie bez zginania. Dzieci też były bardzo zmęczone, ale wiosenne okoliczności natury i tak przeważyły, a zachwyt wymazał wspomnienie zmęczenia.



2 komentarze:

Jula pisze...

Zazdroszcze i podziwiam.
Za to bedziecie mieli kondycje .
Swietnie , ze tak sie fajnie mobilizujecie na te wyprawy. Korzysci fantastyczne. Dla urody wlasnej tez. ;)))

Motylek pisze...

Jula - kondycję warto mieć, ale chyba jednak większą wartość mają te chwile wspólnie spędzone, te widoki, które na zawsze zostaną nam pod powiekami.

Motylek