Asian Celebration 2018 c.d.

Jak już wspominałam, głównym powodem, dla którego wybraliśmy się na Dni Azjatyckie, był udział Krzysia w prezentacji programu akademii, w której trenuje karate i dżudo.

Wzięłam ze sobą stary niewielkich rozmiarów aparat z funkcją nagrywania filmów. Nagrania nie oszałamiają jakością, ale nie chciałam brać ze sobą niczego większego bo i tak miałam już sporo do noszenia. (W obiekcie, w którym odbywała się impreza, nie ma szatni i wszystkie kurtki, czapki, szaliki i rękawiczki trzeba nosić ze sobą. A akurat ochłodziło się dość mocno i wszystkie te zimowe akcesoria były konieczne nawet na krótkiej trasie z parkingu do budynku.)

Zrobiłam kilka zdjęć, nagrałam kilka filmików i nacieszyłam oczy i serce widokiem dziecka pięknie prezentującego kolejne kata.

(Na szczęście był ktoś z profesjonalnym sprzętam, kto zrobił mnóstwo pięknych zdjęć, a można je obejrzeć tutaj: KLIK.)

Pierwszego dnia Krzysia zżerała trema. Najchętniej odwróciłby się na pięcie i uciekł do domu. Po występie wstąpiła w niego taka euforia, że doszedł do wniosku, że bardzo mu się podobało,  nie mógł się doczekać występu dnia następnego.

Możliwe, że za rok znowu weźmie udział w Dniach Azjatyckich - o ile do tego czasu nie zapomni, że nia ma się czego bać...