CAP - Nauczanie (odcinek pierwszy)

Jednym z elementów CAP (pisałam o tym tutaj) jest praktyka w szkole.

Od 19 września nauczam więc czytania w lokalnej szkole podstawowej.
Pod moją opiekę oddano grupę pięciu pierwszoklasistów i jedną trzecioklasistkę. Wszystkie dzieci przeniosły się do tej szkoły z nowym rokiem szkolnym, poza dziewczynką z trzeciej klasy, żadne z nich nie było uczone metodą Direct Instruction, więc przyszło mi równolegle do nauki czytania uczyć zachowań typowych dla środowiska DI.

Bardzo szybko okazało się, że trzecioklasistka znalazła się w mojej grupie z powodu nieśmiałości (nie zaprezentowała się najlepiej podczas testowania), ale kiedy po kilku lekcjach pokazała ile potrafi, przeniesiono ją do bardziej zaawansowanej grupy trzecioklasistów.

Jak wiadomo, niektóre dzieci w nowej szkole chcą sobie wywalczyć pozycję w grupie i niestety trafiła mi się taka dziewczynka. Zachowanie fatalne, bezczelna, niegrzeczna a do tego bystrzacha. Na porząku dziennym były hasła padjące z jej ust typu "Po co my to robimy? To jest nuuudneee!" Jednego dnia tak dała mi popalić, że uznałam za stosowne opisać sytuację moim przełożonym, którzy niezwłocznie przekazali szczegóły dyrekcji szkoły, a ta wsparła mnie w działaniach wychowawczych. Kiedy dziewczynka zaczęła się nieco lepiej zachowywać i brać udział w lekcji, okazało się, że umie dużo więcej niż dała po sobie poznać wcześniej i została przeniesiona do innej grupy. I tak została mi czwórka dzieci, opóźnionych w nauce czytania o rok w stosunku do swoich rówieśników. Wśród tej czwórki, jedna dziewczynka ma poważną wadę wymowy, druga dziewczynka potrzebuje dodatkowych trzech sekund w stosunku do innych dzieci żeby zareagować na cokolwiek, a jeden chłopiec sprawia ogromne problemy wychowawcze. Na szczęście mam w grupie jednego ucznia idealnego: zdyscyplinowanego, grzecznego, punktualnego, pilnego – zapewne żebym nie postradała zmysłów.

Chłopiec, z którym są kłopoty, ma problemy z koncentracją – cokolwiek powyżej 5 sekund to dla niego za długo. Szalenie natomiast skupiony jest na sobie i swoich potrzebach (również fizjologicznych), ciągle ściągający buty, zakładający buty, rozsznurowujący buty, zaplątujący sznurówki, nie mogący odplątać sznurówek, wymagający pomocy w zasznurowaniu butów, usiłujący żuć podeszwy, odklejający plasterek na dłoni, żeby sprawdzić czy wyimaginowana rana już się zagoiła, potrzebujący nowego plasterka, łamiący 5 ołówków (rysików) w ciągu minuty (zanim jeszcze napisze swoje imię na kartce), zalewający mnie pytaniami nie związanymi z lekcją kiedy ja tę lekcję usiłuję prowadzić.
Ponieważ trzy razy w tygodniu mam na lekcji siłę fachową obserwującą lekcję, zalecenia posypały się jak z rękawa. Siła fachowa uważała za stosowne interweniować osobiście – dziecko olało wszelkie autorytety. Odesłanie do pani dyrektor na time out zostało skitowane słowami "I don't care." , wruszeniem ramion - i spłynęło jak woda po kaczce.

KOSZMAR. CZARNA ROZPACZ.

Byłam tak zrozpaczona i zdesperowana, że niemal oświadczyłam szefowi, że rzucam tym całym stażem w diabły i mogą mnie nawet zwolnić z pracy, ale nie będę się użerać z bachorem. Zanim mi ktoś tutaj wyjedzie z komentarzem o powołaniu nauczyciela przypomnę, że nie jestem nauczycielem, nie mam zamiaru nim być a do odbycia stażu, którego elementem jest praca w szkole, zostałam wyznaczona w pracy. Na ochotnika się nie wyrywałam.


Kto uczył w szkole ten wie, że jeden taki ancymonek potrafi zrujnować najlepiej przygotowaną lekcję, nie dość, że sam się niczego nie uczy to jeszcze przeszkadza innym dzieciom. A do tego rujnuje mi oceny we wszystkich możliwych kategoriach wystawiane przez osoby przychodzące na obserwacje.
A od tych ocen uzależniona jest moja ewentualna powyżka.


Wszystkie fachowe porady i zalecenia okazywały się nieskuteczne, chodziłam zrozpaczona, zmierzła i sfrustrowana. Na myśl o szkole, łzy napływały do oczu, a myśli, żeby już się tam więcej nie pokazać kusiły coraz mocniej.


Aż przez przypadek odkryłam "marchewkę" dla mojego ancymonka.

Ciąg dalszy nastąpi.