Podwieczorek

Megumi, pani, u której Emilia pobiera lekcje nauki gry na fortepianie, jest Japonką, osobą szalenie miłą i serdeczną. Emilia ją uwielbia, a i ja bardzo ją polubiłam - ze wzajemnością. Ponieważ podczas lekcji, tuż przed i po nie ma czasu na rozmowy towarzyskie, umówiłyśmy się na pogaduchy - u nas.

W ostatnim tygodniu wakacji Megumi, z najmłodszą córką Abigail, wybrały się do nas na podwieczorek.

Upiekłam szarlotkę, na stole znalazło się też ciasto z cukinii z poprzedniego dnia, a Megumi i Abigail przyniosły maleńkie cupcakes własnej roboty.

Piękne letnie popołudnie spędziłyśmy na tarasie za domem, gawędząc przyjaźnie. Okazało się, że mimo, że pochodzimy z tak odległych, odmiennych kulturowo miejsc, łączy nas dość sporo. Słowa płynęły lekko, rozmowa toczyła się gładko...

Abigail jest o rok (i trzy dni) starsza od Emilii. Dziewczynki pięknie razem się bawiły. Bujały się w hamaku, budowały domki z pianek, bawiły się z Kicią.

Kicia, która zazwyczaj unika wszelkich obcych i podczas wizyt gości chowa się w zakamarkach ogrodu, zaszczyciła nas swoją obecnością. W domu Megumi też są koty - może je wyczuła? Podczas lekcji, koty te często łaszą się do mnie i pozwalają mi się głaskać, choć podobno też nie przepadają za nie-domownikami.

Megumi bardzo podobał się mój tarasowy zakątek i ogródek za domem. Śliwki zaczynały już dojrzewać więc raczyłyśmy się węgierkami prosto z drzewa.

Winogrona, w późno sierpniowym słońcu, zachwycały swoim widokiem, zachęcając do jedzenia.

Czas zleciał jak z bicza strzelił, ani się obejrzałyśmy a minęło kilka godzin. Zostały przemiłe wspomnienia i zdjęcia zrobione  przez Megumi.