Jak bumerang

Jakiś czas temu zaczęły do mnie wracać swetereki dziecięce zrobione przeze mnie kilka lat temu. Po odsłużeniu u innych dzieci, kiedy już te z nich powyrastały, okazało się, że pasują na Emilkę.

Pierwszy z nich to sweterek, który zrobiłam 9 lat temu dla Krzysia. Tak, 9 lat temu. Miał go na sobie podczas swojej pierwszej profesjonalnej sesji u fotografa w styczniu 2007 roku, czyli w wieku 14 miesięcy. Nie prezentowałam jeszcze wówczas zdjęć na blogu, ale miałam już konto na fotoforum i zdjęcie sweterka na płasko zachowało się tamże: (KLIK).

Swterek ma sporo niedociągnięć widocznych teraz dla mnie gołym okiem, wtedy wydawał mi się cudem świata. Mimo tych niedoskonałości, nadal bardzo mi się podoba. I dobrze służył Krzysiowi, dwóm córeczkom koleżanki, synkowi kolejnej koleżanki, teraz nosi go Emilia. Jeszcze, bo powoli rękawki robią się przykrótkie.

Kolejny swterek, biały, zrobiłam dla syna koleżanki na chrzciny - 8 lat temu. (Zdjęcie, dość kiepskie, ale jednak stanowiące dowód w tej sprawie, na poprzednim blogu, tutaj: KLIK.) Chłopiec miał już ponad dwa lata kiedy był chrzczony, stąd większy rozmiar. Koleżanka po latach trzymania doszła do wniosku, że jednak rozstanie się z tą pamiątką - sweterek dostała rok temu Emilia i jest to jeden z jej ulubionych swetrów.

I w końcu sweterek z lokomotywą, który zrobiłam dla Krzysia 7 lat temu - na dowód proszę zerknąć do tego wpisu: KLIK.

Akryl nie do zdarcia, pomimo prania przez lata w pralce - prawie nie zmechacony!

W koszu z włóczkami kłębią się moteczki na nowe sweterki dla Emilii, w głowie sporo pomysłów, ale w szfladzie ze swetrami nie ma miejsca.
Dziergać czy nie dziergać?
Oto jest pytanie...