Pierwsza spowiedź

10 grudnia, w jeden z najzimniejszych od wielu lat dni, przyszło nam przedzierać się przez zaspy, walczyć z oblodzonymi wiaduktami, a wszystko to po to, by dotrzeć w wyznaczone miejsce i na wyznaczoną godzinę by Krzyś mógł przystąpić do swoje pierwszej spowiedzi.

Przez minione tygodnie dzieci przygotowywały się do spowiedzi, kilka dni wcześniej Krzyś zrobił rachunek sumienia, i pozostało nam jedynie zwyciężyć z niesprzyjającymi warunkami atmosferycznymi (ja) i pokonać stres i strach (Krzyś).

Krzyś straszliwie przeżywał fakt, że o swoich grzechach miał komuś opowiedzieć. No bo niby mama i tak zna na pamięć tę całą listę, ale mama to mama, a ksiądz to nie mama.

Ciekawi mnie ogromna dysproporcja między beztroskim, radosnym grzeszeniem, a pełnym łez i rozpaczy przyznaniem się na głos do własnych błędów - ale to tylko na marginesie, nie będę tutaj prowadzić tego typu rozważań.

Cała impreza została przeprowadzona przez Proboszcza i zaprzyjaźnionego z parafią Dominikanina tak, by wydarzenie dla dzieci było bezstresowe, miłe i zabawne. Zero egzaminów, żadnego odpytywania, żadnego trzęsienia portkami ze strachu że się zapomni jakąś regułkę. Dzieci miały zadane wcześniej nauczyć się kilku modlitw, ale nikt ich z tego nie odpytywał.

Była też pani prowadząca chór, która zadbała o oprawę muzyczną - grała i śpiewała, kiedy dzieci przystępowały do spowiedzi, a głos ma jak sam anioł, więc było nastrojowo.

Po spowiedzi Krzyś stwierdził, że było great (świetnie) i że nie było wcześniej o co płakać.

Tylko w niedzielę był mocno rozczarowany, że ciągle jeszcze nie może dostać tego płatka..