Memorial Weekend 2023: Lewis & Clark Discovery Trail

Kiedy zapadła decyzja, że jedziemy do Ecola State Park, zaczęłam się zastanawiać nad wyborem szlaków, które przemierzymy. Jest ich kilka, ale takich dwu lub trzygodzinnych, a skoro już jechaliśmy tyle czasu (3 godziny) w jedną stronę, to nie po to, żeby siedzieć w hotelu czy nawet na plaży – plażę wszak mamy dużo bliżej. 

Zastanawiałam się długo, zanim zdecydowałam się na szlak Lewis & Clark Discovery Trail, ponieważ jest on długi, bardzo długi – 20 kilometrów. 

Po płaskim, do przejścia, ale jak się do tego doda zdobycie 350 metrów i do tego dwa razy, ponieważ najpierw zdobywa się na masyw Tillamook Head i schodzi po jego drugiej stronie, a potem wraca tą samą trasą (znowu najpierw pod górę, a potem w dół), 20 kilometrów taką trasą wygląda już zupełnie inaczej, dużo trudniej. W styczniu 1806 roku kapitan William Clark i innymi członkowie ekspedycji Lewisa i Clarka korzystali z tego szlak handlując z tubylcami zamieszkującymi małą wioską w pobliżu dzisiejszej plaży Cannon Beach. Clark opisał Tillamook Head jako "najbardziej stromą, najgorszą i najwyższą górę, na jaką kiedykolwiek się wspiąłem". Taką opinię wygłosił po rocznej podróży przez Góry Skaliste. Nie byłam pewna czy dam radę, bo że dzieci nie będą miały problemu – co do tego nie miałam żadnych wątpliwości.

Park stanowy Ecola jest położony w północno-zachodniej części stanu Oregon na wybrzeżu Pacyfiku. Przy dobrej pogodzie park oferuje piękne krajobrazy — malownicze wybrzeże z widokiem na Ocean Spokojny oraz góry Kaskadowe. Niestety, poranek nie obdarował nas pogodą do podziwiania widoków. Niska temperatura i zachmurzone niebo okazały się plusem przy forsownym marszu w górę a mieliśmy do zdobycia 350 metrów. 

Wędrowaliśmy sobie podziwiając zmieniający się las, zdobyliśmy szczyt Tillamook Head Peak aż doszliśmy do Hiker's Camp — noclegowni dla osób wędrujących szlakiem Oregon Coast Trail. Baza ma prymitywny charakter i obejmuje trzy małe chatki. 

Każda z tych rustykalnych konstrukcji może pomieścić cztery osoby na drewnianych platformach przypominających łóżka piętrowe. W pobliżu znajduje się wychodek, ale w obozie nie ma wody. Na widok chatek dzieci ożywiły się nieco, wypróbowały prycze – a jakże! 

Tutaj zjedliśmy kanapki, zastanawiając się co dalej. Przebyliśmy dopiero 30% trasy a już byliśmy zmęczeni. 

Przespacerowaliśmy się do punktu widokowego, zrobiliśmy sobie zdjęcie z latarnią morską na oddalonej o dwa kilometry skale, po drodze minęliśmy konstrukcje wojskowe z czasu drugiej wojny światowej – Emilia strasznie chciała dostać się do środka i nawet znalazła otwór, przez który by się wcisnęła, ale udało mi się ją odwieźć od tego pomysłu. 

Postanowiliśmy trzymać się pierwotnego planu i poszliśmy dalej, aż do plaży Indian Beach, tyle że na samą plażę nie schodziliśmy.

Odpoczęliśmy na ławeczce z widokiem na plażę a potem przeszliśmy na szlak Clatsop Loop Trail i zawróciliśmy. Z powrotem szło się nam jakby nieco szybciej, choć znowu najpierw pod górę. Wypogodziło się nieco, więc zrobiliśmy kilka zdjęć. 

Urwiska takie, że kręci się w głowie, ale widoki piękne. 

Krzyśka obtarł but – dobrze, że miałam ze sobą podręczną apteczkę. Na moje bolące kolana nie dało się jednak nic poradzić. Bardzo bolały mnie przy schodzeniu w dół, ale nie miałam wyjścia, zacisnęłam zęby i jakoś się dokulałam do samochodu. Przy wchodzeniu w górę nic mi nie dolegało, tylko przy schodzeniu i to już pod koniec. Emilia była tylko bardzo zmęczona co przejawia się u niej podłym nastrojem, takim, że "bez kija nie podchodź" jak to mawiają. Byliśmy wykończeni, ale daliśmy radę.

To nasza najdłuższa i najtrudniejsza jak dotąd wyprawa. Ostatni raz takie forsowne trasy pokonywałam 30 lat temu, w czasach studenckich.