Odell Lake

Czekanie jest straszne, i choć myśli uparcie krążą wokół jednego tematu, trzeba jakoś dotrwać do wyników. Tym bardziej, że ta ponura i dość napięta atmosfera w domu źle się odbija na Smyku, a przecież w żaden sposób nie przyczynił się do zaistniałej sytuacji, dlaczego więc miałby być w jakikolwiek sposób karany za to, czego przychodzi nam doświadczać.

Tak więc w sobotę wybraliśmy się w góry, na sanki - na wyjazd ten, Smyk czekał niecierpliwie od października!

Wydział matematyki naszego lokalnego uniwersytetu co roku spotyka się  na zimowym wyjeździe nad Odell Lake. Ponieważ zajęcia integracyjne zaplanowane są dopiero na wieczór, znajomi zaprosili nas żebyśmy spędzili sobotę z nimi. A akurat był to pierwszy weekend od ponad trzech miesięcy, kiedy to mdłości złagodniały na tyle, że byłam w stanie porwać się  na taką wyprawę.

 

Spakowaliśmy sprzęt na śnieg i pojechaliśmy, choć wyruszyliśmy dużo później niż zazwyczaj. Śniegu w tym roku jest maleńko. Właściciele ośrodków narciarskich załamują ręce, drogowcy cieszą się - chyba jeszcze ani cencika nie wydali w tym sezonie na odśnieżanie. Długo, długo jechaliśmy zanim udało nam się wypatrzeć biały puch. Na szczęście nad Odell Lake było go trochę - akurat tyle, żeby dzieciaki mogły się wyszaleć.

Najpierw Smyk zaliczył z tatą sanki. Ja w tym roku odpuściłam sobie, ale chętnie pospacerowałam, choć nawet ten krótki spacer, po trzech miesiącach przelegiwania na kanapie wykończył mnie.

W przerwie między sankami  a spacerem, posilaliśmy się w cieple domku, w którym zamieszkali na weekend nasi znajomi.

Na miejscu można wypożyczyć narty, więc Smyk posmakował białego szaleństwa na biegówkach.

Jak łatwo się domyślić, nie poszło łatwo - tyle zasad do opanowania! Nie krzyżować  nart, ugiąć nogi, pochylić się, odpowiednio trzymać kijki...

Samego szusowania było niewiele, za to wywrotek, sporo. Smyk dzielnie podnosił się, lub był podnoszony przez rodziców, i uparcie parł do przodu. Bardzo spodobało  mu się zjeżdżanie z niewielkiej pochyłości - to nic, że za każdym razem kończyło się na pupie! Spodnie narciarskie skutecznie niwelują uderzenia, poza tym nie rozwijał aż takiej prędkości, żeby się miał boleśnie poobijać.

Smyk walczył dzielnie przez 45 minut, a potem padł. Siły odzyskał dopiero po powrocie do domu. Ja też padłam - przespałam 11 godzin, a snu trzeba mi było, bo ostatnio źle sypiam.