"Celebrity" to ja, czyli jak dostałam się na pierwszą stronę gazety

We wtorkowy poranek stanęłam wobec dylematu: jechać do sklepu czy nie.
Wyjazd na zakupy uzależniony jest u mnie od tego czy kończy się mleko dla Hultajstwa, czy jeszcze jest wystarczająco. Bo moje starsze dziecko uwielbia mleko i bez niego żyć nie może. W przeciwieństwie do mamusi, która mleka nie cierpi.

We wtorek rano mleko się skończyło - co za pech! Następnego dnia miałam jechać z Kruszynką do przychodni, która mieści się tuż obok sklepu i planowałam załatwić zakupy za jednym wyjazdem. Niestety nasz dom oddalony jest od wszelkich sklepów i nawet po mleko trzeba jechać, nie można się przejść na nogach.

Pomedytowałam chwilę. Ponieważ przestało padać, wsadziłam Małą do fotelika i pojechałam na zakupy. Przy okazji kupiłam sobie pączka - a co, raz na jakiś czas można sobie przecież dogodzić.

Pcham ci ja wózek z zakupami i Kruszynką przez parking do samochodu, pojadam pączka (zbyt łakoma jestem, żeby zaczekać aż wrócę do domu) i równocześnie zabawiam Emilkę, czyli wydaję dziwaczne dźwięki i robię głupie miny. Wiadomo co rozśmiesza takie maluchy. Podjeżdżam pod samochód, i widzę, że z samochodu zaparkowanego obok wysiadają dwie osoby, ubrane na sportowo, on z aparatem przewieszonym przez szyję.

"Pewnie turyści, którzy zatrzymali się, żeby coś do jedzenia kupić, a teraz nie pamiętają jak dojechać do autostrady," myślę, otwierając bagażnik i władowując do niego pierwsze siaty z zakupami. I rzeczywiście "turyści" podchodzą do mnie i ona pyta:

- Jesteśmy z Register Guard, czy może się pani wypowiedzieć na temat zakazu używania plastikowych siatek na zakupy przegłosowanego przez władze miasta?

Co? Jak? Zbita z tropu nawet nie zapytałam o szczegóły, ale w sprawie się wypowiedziałam. Pan zapytał, czy może zrobić zdjęcie, więc szybko starłam resztki lukru z twarzy. Rozmowa nie trwała długo, a kiedy wróciłam do domu, pomyślałam, że jakby moje zdanie zostało przytoczone w artykule, to fajnie by było mieć kopię. Zadzwoniłam więc do koleżanki, która regularnie czytuje nasz lokalny dziennik i poprosiłam, żeby mi dała znać czy warto biec (jechać) po gazetę czy nie.

Następnego poranka Margie przywitała mnie słowami:

- Yep, you are a celebrity!

Więc w drodze do przychodni kupiłam Registered Guard.

I rzeczywiście, pojawiłam się wraz z zakupami na pierwszej stronie, nawet wyżej niż wiadomości związane z wyborami prezydenckimi!

No to miałam swoje 5 minut w mediach...

A jakie jest moje zdanie na temat zakazu używania jednorazowych siatek na zakupy? Popieram.

Zakaz wchodzi w życie w maju 2013 roku. Jak ktoś nie będzie miał własnej torby na zakupy, będzie mógł kupić za 5 centów torbę papierową.

Lekcje rysunku

Ponieważ Krzyś lubi rysować i wychodzi mu to całkiem nieźle, postanowiłam zapisać go na lekcje rysunku, żeby nieco podszkolił swój warsztat.
Zajęcia są przeznaczone dla dzieci w wieku od sześciu do dziesięciu lat. Zgodnie z hasłem "każdy może się nauczyć rysować", pani prowadząca zajęcia pokazuje co i jak narysować, a dzieci usiłują to wykonać na kartce papieru. Krzysiowi zajęcia te podobają się, mimo, że rysuje co mu pani każe a nie to co by chciał.
Kurs trwa 8 tygodni, półmetek już za nami, a oto zdjęcia rysunków Krzysia.

Na pierwszych zajęciach dzieci rysowały piłeczki:

W kolejnym tygodniu wyzwanie stanowiła kompozycja kwiatowa - słoneczniki w wazonie:

Trzecie zajęcia i mamy stracha na wróble:

W czwartym tygodniu dzieci rysowały żółwia z deskorolką:

Kontynuacja kursu będzie, ale dopiero w styczniu - ostatnie zajęcia tego kursu są w połowie listopada, więc Krzyś będzie miał dość długą przerwę.

Hultajstwo zawsze jest ostatnim dzieckiem opuszczającym salę. Za innymi dziećmi już dawno zamknęły się drzwi, a Krzyś dalej siedzi i rysuje - jako jedyny.

Pani oddaje rysunki dopiero po tygodniu, bo przez ten czas wiszą na ścianie i wszyscy mogą podziwiać talent małych rysowników.

Zajęcia są prowadzone w ramach działań kulturalno-oświatowo-sportowych pod kuratelą władz miasta. Lista wszystkich prowadzonych zajęć zebrana jest w magazynie rozsyłanym do wszystkich mieszkańców miasta na początku sezonu. Z tejże publikacji korzystałam także zapisując Hultajstwo na lekcje pływania.

Mam już cztery miesiące!

W zeszłym tygodniu Kruszynka skończyła cztery miesiące, a przedwczoraj byłyśmy w przychodni na bilansie.

Mała rośnie jak na drożdżach, waży już 6670 gr i mierzy 63 cm. Na siatce percentylowej plasuje się w okolicach 75 percentyli zarówno jeśli chodzi o wagę jak i wzrost.

Były też szczepienia - oj nie spodobało się to Emilce, jak można było z łatwością przewidzieć, a swoje niezadowolenie obwieściła całej przychodni głośno i dobitnie.

Ale nie wszystko jest tak jak bym sobie tego życzyła. W niedzielę, "badając" wysypkę na brzuszku Kruszynki, znalazłam guzka w okolicy sutka. Chyba nie muszę opisywać jakiego typu myśli dręczyły mnie całą noc, aż w poniedziałek rano zadzwoniłam do pielęgniarki, żeby zapytać na ile to poważna sprawa. Pielęgniarka uspokoiła mnie (nieco), a to samo powtórzyła podczas wizyty lekarka - że to sprawka hormonów, i guzek sam powinien zniknąć, zdarza się to dość często, i o ile nie będzie infekcji to nie ma się czym martwić.

Łatwo powiedzieć komuś, u kogo w rodzinie kilka osób przegrało walkę z rakiem...

Guzek ma kilka miesięcy na zniknięcie a ja bardzo się staram nie zamartwiać, mając ogromną nadzieję, że będzie tak, jak mówi lekarka.

Ka'ana Shawlette czyli spóźniony prezent urodzinowy

Chyba pobiłam rekord spóźnienia się z prezentem urodzinowym. Koleżanka skończyła 40 lat w styczniu. Kartkę z życzeniami posłałam - przecież pamiętałam! Tylko nie zdążyłam wydziergać zamierzonego prezentu. W końcu zrobiłam to i prezent poleciał - z dziewięciomiesięcznym opóźnieniem.

Opis wykonania Ka'ana Shawlette znalazłam na Ravelry (tutaj), dostępny jest za darmo i dość dobrze zredagowany - dzierga się bez zbędnego główkowania o co chodziło autorce.

Szal wydziergałam z włóczki Galler's FANTASIA (tej samej co moja chusta Dew Drops tylko w innym kolorze) o dość dobrym składzie: 60% wełna, 20% jedwab, 20% len, na drutach 3.75 mm. Zużyłam nieco ponad 3 motki (137m/50g).

Szal mi się podoba i odczuwam potrzebę wydziergania jeszcze jednego takiego. Mam już nawet plan: z jakiej włóczki i dla kogo. Nie mam natomiast czasu.

Mama i ja

Ponieważ Smyk jest już w pierwszej klasie, pomyślałam, że to dobry czas na rozpoczęcie uczęszczania na lekcje religii. W USA w szkole nie ma w planie lekcji czasu poświęconego żadnej religii, są to zajęcia prowadzone przy parafiach, i w zależności od parafii właśnie odbywają się w różne dni. W naszej parafii, w co drugą niedzielę po mszy.

Różnic między kościołem w USA a w Polsce jest wiele, podejście do edukacji religijnej to jedna z nich. Chyba, że w ostatnich latach coś się w tej kwestii w Polsce zmieniło.
Grupa Krzysia (pierwsza i druga klasa) obejmuje pięcioro dzieci, wszystkich dzieci od przedszkola do szóstej klasy jest 35.

Ponieważ do kościoła katolickiego należy tutaj niewiele osób, ma być miło i przyjemnie, żeby dzieci zechciały chodzić do kościoła a nie pobiegły czem prędzej w objęcia pastora/imama/rabina tudzież innego przewodnika duchowego. Zabawa dla dzieci zaczyna się już w czasie mszy, kiedy to dzieci idą z panią do sali, pani mówi na temat związany z homilią a dzieci kolorują bądź rysują. Albo i jedno i drugie. Dwa tygodnie temu było o rodzinie, i oto obrazek narysowany przez Hultajstwo:

Zapytany o to co przedstawia rysunek, odpowiedział:

- This is me and my mom signing me up for the church, swimming and drawing lessons. (To ja i mama jak mnie zapisuje do kościoła na pływanie i lekcje rysunku.)  

Dzieci wracają do kościoła już po kazaniu, więc nie mają okazji za bardzo się nudzić. Krzyś ma tych okazji jeszcze mniej bo mu siostra dostarcza rozrywki...   Po mszy rodzice zaprowadzają dzieci na właściwą lekcję - zabawy, projekty artystyczne, piosenki a na koniec jedzenie. Oczywiście poprzedzone modlitwą, ale nie przesadnie długą.  

Krzyś zadowolony, zapytany czy podobają mu się lekcje religii, stwierdził że tak.

Na farmie

W zeszły piątek zamknięte były wszystkie szkoły w naszym mieście - to taki lokalny sposób na łatanie dziury w budżecie. W związku z tym, mimo nie najlepszej pogody, wybrałyśmy się z koleżankami na pobliską
 farmę. Chodziło o to, żeby spotkać się i zapewnić dzieciom rozrywkę.

Wyprawa udała się, choć zaczęło się pechowo - dla mnie. Wychodząc z domu nie mogłam znaleźć kluczyków. Wpadłam w lekką panikę, bo mamy tylko jeden komplet, ale w końcu Smyk znalazł - w łóżeczku Małej. Dzień wcześniej wróciłam z zakupów, schowałam kluczyki do kieszeni i zajęłam się wypakowaniem zakupów. Potem przebrałam się w domowy dresik a spodnie przerzuciłam przez łóżeczko Emilki - i tak w nim nie śpi. Kluczyk wypadł - jakież proste wyjaśnienie tajemniczego zniknięcia i znalezienia się kluczyków!

Przez poszukiwania kluczyków spóźniliśmy się prawie pół godziny - nienawidzę tego i nieczęsto zdarza mi się spóźnić, ale zostało mi to wybaczone - dziewczyny zrobiły w tym czasie zakupy i nawet były zadowolone.

Na farmie główne atrakcje o tej porze roku wiążą się z Halloween: labirynt z kostek słomy, labirynt na polu kukurydzy, możliwość wybrania dyni na polu oraz dojazd tamże wozem. W tym roku wóz ciągnęły konie mechaniczne (traktor), w przeciwieństwie do lat poprzednich, kiedy do wozu zaprzęgano najprawdziwsze konie pociągowe. To dopiero była atrakcja!

Dzieciaki poszalały na słomie. W tym roku właściciele farmy ułożyli plastikowe rury, które służyły jako zjeżdżalnie - ależ się dzieciaki wyszalały!

Potem zaliczyliśmy dokarmianie zwierzątek gospodarskich, głównie osiołków i kóz, aż doszliśmy do głównego punktu programu, czyli labiryntu na polu kukurydzy.
Ja zostałam przy wejściu/wyjściu, a dzieciaki zaczęły biegać po labiryncie. Biegały jak szalone ale żadne się nie zgubiło. W końcu udało nam się je wyłapać i zebrać w gromadkę po czym ruszyliśmy na pole dyniowe. Na własnych nóżkach, na traktor machnęliśmy ręką.

A na polu, każde dziecko mogło sobie wybrać dynię, ale taką, którą samo doniesie do wózka zaparkowanego na miedzy. To trochę ostudziło zapędy, żeby kupić największą dynię jaką się uda znaleźć. Hultajstwo wybrał dość ładną, średniej wielkości. Zdobi wejście do domu - jeszcze za wcześnie, żeby ją wycinać bo spleśnieje do Halloween.

Pod koniec naszego pobytu na farmie zaczęło kropić, ale rozpadało się na dobre dopiero kiedy jechaliśmy już do domu, więc nie zmokliśmy. Na koniec i ja zrobiłam zakupy - zrobiłam zapas smacznych jabłek i suszonych śliwek, ale po jabłka jeszcze raz się wybiorę, bo zaraz po Halloween sklep na farmie zamykają na zimę.

Ślicznotka

Nasi sąsiedzi mają młodą kotkę.
Mają też cztery wnuczki, które kotkę tę męczą straszliwie. Nie dają jej chwili spokoju, więc biedne zwierzę salwuje się ucieczką za płot, na nasze podwórko. I tutaj wpada w gościnne ramiona Smyka:

Hultajstwo z miejsca z kicią się zaprzyjaźnił i obchodzi się z nią nader delikatnie. Kicia, nazwana przez syna Cutie, odwzajemniła uczucie, łasi się, mruczy rozkosznie i ledwie Krzyś wyciągnie rękę, żeby ją pogłaskać, przewraca się na grzbiet i wystawia brzuszek do pieszczenia.

Układ wydaje się idealny - nie muszę pamiętać o czyszczeniu kuwety z piaskiem ani o karmieniu zwierzaka, a dziecko ma kotka do zabawy. Biega za nim z miseczką z mlekiem - częstowaliśmy ślicznotkę konkretami, ale głodna nie była. Kociak jest jeszcze młody i lubi się bawić - potrafią z Hultajstwem spędzić i pół dnia na wspólnej zabawie.

Kropla w morzu różu

Tak, kolor różowy zdecydowanie dominuje w garderobie Kruszynki. Niemniej jednak nie mogłam, po prostu nie mogłam się oprzeć i nie wydziergać tego sweterka:

Szalenie prosty i stylistycznie i w swej konstrukcji, ot paseczki, białe i różowe...

Kiedyś, dwa lata temu, z włóczki Patons Grace (100% mercyzowana bawełna, 125m/50gr), zrobiłam sweterki dla bliźniaków kuzynki. Włóczka szalenie mi się spodobała i dokupiłam kilka motków na jakiś tam projekt. Jaki? Nie pamiętam. Ale teraz nadały się moteczki jak znalazł dla Kruszynki - nieco ponad jeden motek białej, tak ze 3/4 motka różowej. Na drutach 3.25 mm, ale w przyszłości sięgnę po nieco cieńsze druty.

Sweterek robiony jest bezszwowo, ale tym razem od dołu. Rękawy dobrane od góry i robione na okrągło. Efekt główki rękawa osiągnęłam stosując rzędy skrócone - niestety nie bardzo to widać na zdjęciu.
Paseczki, na korpusie po 10 rzędów, na rękawach po 5 rzędów, wykończenia ryżem. Rękawy celowo nieco szersze, żeby łatwiej się sweterek zakładało.

Na drutach sweterek wyglądał taki maleńki, że bałam się, że Pyzunia się do nego nie zmieści. Jak widać na zdjęciu, moje obawy okazały się płonne, z czego cieszę się niezmiernie, bo bardzo mi się moja córeńka w tym sweterku podoba. Sweterek też - a co tam będę skromnisię udawać! Podoba mi się!

Śmiech Kruszynki

Chłodne poranne powietrze sprawia, że Emilka śpi jak marzenie jeszcze długo po powrocie do domu, dając mamie czas nie tylko na zjedzenie w spokoju śniadania, ale nawet na zabawę na komputerze. A oto efekt: kilka ostatnich fotek mojej Kruszynki i najpiękniejsza muzyka dla uszu mamy - śmiech mojego mniejszego Słoneczka:

Na pierwszym zdjęciu  filmu Emilka pozuje w ślicznym ubranku, które dostała od mojej kuzynki - uwielbiam zestawienie różu i brązu w garderobie bobasków!

Złota, choć nie polska

Piękna, złota, nie polska a bardzo oregońska jesień u nas gości.

W poprzednich latach, na przełomie września i października zaczynało padać.
W tym roku, na samym początku września zaledwie pokropiło jednego ranka, a do południa już się przejaśniło i ogródek i tak trzeba było podlewać. Ranki wprawdzie bardzo chłodne, niemal przymrozki, ale popołudniami Smyk biega z krótkim rękawem.

Ale prognoza pogody przewiduje, że się to wkrótce zmieni. W piątek wieczorem ma zacząć padać.

Póki co, korzystamy z pogody. Wczoraj, kiedy Kruszynka spała smacznie w wózku, zabrałam się za jesienne porządki w ogródku. A kiedy Mała się przebudziła, oglądała liście na naszym dębie poruszane wiatrem - uwielbia je obserwować, a złości ją bezruch na drzewie w bezwietrzne dni.

Terapia na niedobre życie

Z rozpoczęciem roku szkolnego i koniecznością chodzenia do szkoły, Hultajstwo zaczął narzekać jakie to on ma "niedobre" życie. Biadolił i biadolił, a na moje tłumaczenia pozostawał głuchy.
Dodatkowo zaczął biegać po domu w butach, bałaganić, a na moje prośby, żeby nie brudził tak, odpowiadał kpiąco a czasem wręcz obraźliwie.

No i doigrał się.

Bo przypomniałam sobie jakie to ja miałam obowiązki w pierwszej klasie i wyszło mi na to, że poza chodzeniem do szkoły i odrabianiem lekcji moje dziecko nie ma żadnych. I pewnie by mi nie przeszkadzało to, że wszystko w domu robię sama gdyby nie to lekceważenie moich wysiłków.

Basta!

Najwyższy czas, żeby Krzyś zaczął nieco bardziej uczestniczyć w życiu rodzinnym, na co składają się także jakże niemiłe obowiązki typu sprzątanie. A do tego, skoro jego życie jest takie "niedobre", to może nieco wysiłku przy sprzątaniu wyprostuje mu nieco poglądy.

I tak mniej więcej od połowy września pucujemy jakiś fragment domu, bo pracujemy razem - Krzyś dolną połowę, ja górną, na przykład ściany. Idziemy po kawałku (na przykład jednego dnia odcinek pomiędzy drzwiami dwóch pokoi, innego dnia dwie szafki kuchenne) i już udało nam się zeskrobać brud w najbardziej zapaskudzonych zakątkach - ach te odciski zatłuszczonych paluszków, resztki jedzenia w miejscach, gdzie się wcale nie jada...
Wprawdzie po czyszczeniu w wykonaniu Hultajstwa ściany wyglądają gorzej niż przed, ale nie o błysk tutaj chodzi ale o samą czynność, o uświadomienie kilku rzeczy.

Na początku Młody narzekał na potęgę, marudził, wykręcał się, starał się mnie wyprowadzić z równowagi - próbował bardzo zniechęcić mnie do tego przedsięwzięcia, ale mu się to nie udało. Zaczął natomiast zauważać związek przyczynowo skutkowy wynikający z pewnych jego działań - upalcował ścianę i sam stwierdził, że teraz trzeba będzie wyczyścić.

Doszorowanie szafek kuchennych stanowiło wyzwanie nie lada dla nas obojga. Kiedy narzekał, że to takie trudne, zapytałam czy wolałby tak pracować całymi dniami czy chodzić do szkoły. Dał mi wymijającą odpowiedź, że i jedno i drugie jest tak samo nudne - w skrytości serca zgadzam się z tą opinią...

Po trzech tygodniach Krzyś pogodził się z nowym obowiązkiem i już tak nie protestuje kiedy wyznaczam teren działania na dany dzień. Jakość jego pracy nie uległa żadnej poprawie - a szkoda. Dom nieco przejaśniał, ale pracę mamy zapewnioną jeszcze na wiele dni.

Sweterki dla bliźniaków

Najmłodsze pociechy mojej kuzynki kończą dzisiaj trzy lata. Z tej okazji zrobiłam dla nich po sweterku z kapturem:

Ponieważ bliźniaki to chłopiec i dziewczynka, jeden sweterek zapina się na męską stronę, drugi na damską. Mają też inne ściągacze, a poza tym są niemal takie same - bo jak się robi z melanżu to raczej trudno o identyczny wynik.

Ponieważ zarówno na roczek jak i na drugie urodziny Eliza i Mikołaj dostali  zielone sweterki, w tym roku chciałam wydziergać coś w innym kolorze. Niestety, ani wśród kilku kilogramów zachomikowanych włóczek, ani w ofercie lokalnego sklepu nie znalazłam niczego co by mi wpadło w oko - poza właśnie tym zielonym melanżem. Pocieszam się tym, że to kolor odpowiedni i dla chłopca i dla dziewczynki.

Włóczka to Angel Hair Stripes Sensations, 110m/100g (na oba sweterki wyszło mi +/- 5.5 motka), skład: 50% akryl, 28% nylon, 22% wełna. Robiłam na drutach 5.5 mm (ściągacze) i 6.5 mm (reszta) - zdążyłam na czas jedynie dzięki temu, że włóczka dość gruba i robiło się szybko.

Podejdź no do płota jako i ja podchodzę

Pod sam koniec wakacji Krzyś zaprzyjaźnił się z o rok młodszym synem sąsiadów, Kalebem.

Kaleb od dawna usiłował wciągnąć Krzysia do wspólnej zabawy, wystawał przy płocie, wołał Krzysia, a moje dziecko odwracało się plecami i uciekało - aż mi czasem wstyd było za niego. Ale cóż, do przyjaźni nie da się nikogo ani namówić a tym bardziej zmusić.

W końcu przyszedł odpowiedni moment, coś zaskoczyło i chłopcy są praktyczne nierozłączni. Spędzają razem każdą wolną chwilę, bawiąc się przezgodnie. Spora w tym zasługa Kaleba, który nie kłóci się ani nie obraża, tylko jak mu coś nie odpowiada to odchodzi na bok, siada i grzecznie czeka chwilę lub dłużej, a potem chłopcy znowu pięknie się bawią.

Zdarza się jednak, że z jakiegoś powodu nie może ani Kaleb przyjść do nas, ani Krzyś pójść do nich. Wówczas chłopcy wystają przy płocie i sobie rozmawiają:

Krzyś przystawił sobie dwustopniową drabinkę, Kaleb wchodzi na drabinkę, po której ma się piąć róża, i tak obaj wiszą na płocie, który już i tak ledwie się trzyma. Ani ja, ani rodzice Kaleba już nawet nie każemy im schodzić, bo i tak nie działa.

W szkolne dni idziemy do szkoły razem z Kalebem, jego mamą i siostrą. Kloe właśnie skończyła roczek - jest dokładnie o dziewięć miesięcy starsza od Emilki. Chłopcy dobiegają do końca naszej ulicy, grzecznie siadają na krawężniku i czekają aż do nich dojdziemy. Potem czekają przed każdymi pasami. Odkąd razem idziemy rano do szkoły, skończyła się poranne marudzenia Krzysia jak to on nie lubi szkoły. Co nie znaczy, że nagle szkołę pokochał - o nie! W tej kwestii nie zmienił zdania.

Nawiązanie bliższych kontaktów z sąsiadką zaowocowało wzbogaceniem garderoby Kruszynki - dostałam trzy pudła po pieluchach wypełnione ubrankami w rozmiarach od 6 do 12 miesięcy. Bardzo się cieszę, bo z tych najmniejszych, oraz 0 - 3 miesięcy moja Pyzunia już wyrosła - zaczynam ją ubierać w ubranka w rozmiarze 3 - 6 miesięcy, więc dar sąsiadki zaoszczędził mi wydatków. Już nawet wiem jak się jej odwdzięczę - bardzo jej się podobają rzeczy, które robię na drutach - i wszystko jasne!

Statystyka czytelnicza 2012 (29-38/2012)

Trzeci kwartał, z coraz większą i wymagającą Kruszynką, stał pod znakiem książki słuchanej raczej niż czytanej. Spacerując porankiem z Emilką, krzątając się po domu kiedy śpi - słucham. Całkiem sporo udało mi się wysłuchać:

1. Henning Mankell: O krok
2. Monika Szwaja: Jestem nudziarą
3. Irena Matuszkiewicz: Agencja złamanych serc
4. Henning Mankell: Zapora
5. Carlos Ruiz Zafon: Książę Mgły

A wieczorem, kiedy już oba moje słoneczka zasną, czasem uda mi się trochę poczytać nim sama padnę:

1. Eliza Orzeszkowa: Marta
2. Zofia Kossak: Dziedzictwo
3. Jacek Dehnel: Balzakiana
4. Jonathan Kellerman: True detectives
5. Walery Przyborowski: Bitwa pod Raszynem
6. Keith Donohue: The Stolen Child
7. Garth Stein: The art of racing in the rain
8. John Irving: The Cider House Rules
9. Paweł Jasienica: Polska anarchia
10. John Updike: Jarmark domu ubogich

Wrześniowe wirusy

Wrzesień, mimo że bardzo ciepły, letni, stoi u nas pod znakiem wirusów.
Najpierw jakaś zaraza dopadła mnie - dwa dni wysokiej gorączki i bólu przewodu pokarmowego (całego), ale bez wymiotów czy biegunki. A po dwóch dniach samo przeszło.
Potem Hultajstwo przyniósł coś ze szkolnej giełdy zarazków - gorączka, ból gardła, katar. Jak Krzyś wydobrzał, kataru dostała Emilka - na szczęście tylko lekkiego i bez gorączki, więc spała w miarę dobrze, tylko strasznie się "awanturowała" kiedy jej ten katarek wyciągałam z noska gruszką.
A jak łatwo przewidzieć, na koniec dostało się i mnie - wszystkie możliwe grypowo-przeziębieniowe symptomy.
A jak już wszyscy wyzdrowieliśmy, i nacieszyliśmy się zdrowiem przez cały tydzień, dopadła nas druga tura. W zasadzie to na razie tylko Krzysia, ale zapewne to jedynie kwestia czasu i przelezie na mnie i Kruszynkę.
I tak nam mija wrzesień, z chusteczką przy nosie, ale porannych spacerów z Małą nie zaniechałam.

Program utylizacji resztek

Tak sobie wymyśliłam, że skoro mam w domu maleńką Kruszynkę, to mogę wykorzystać te wszystkie resztki włóczek zalegające po szafach. Bo przecież na takie tycie sweterki dużo nie trzeba. I tak powstał Program Utylizacji Resztek.
Na pierwszy ogień poszła organiczna bawełna z dopiero co sprutego, niezbyt udanego projektu, nomen omen, również na Emilki:

Aby nieco ożywić sweterek, dodałam nieco brązu - włóczki z bambusa, która mi została po innej robótce. A ponieważ w trakcie okazało się, że nieco przesadziłam z rozmiarem i obu włóczek może mi zabraknąć, dorzuciłam nieco złamanej bieli nieznanego pochodzenia.
Kolory może nie są typowo dziewczęce, ale za to wprowadziły nam nieco odmiany w dość monotonnej kolorystyce garderoby Emilki.

Sweterek jest robiony od góry, bezszwowo, na drutach 3.5 mm. Zużyłam zarówno melanż jak i brązową włóczkę do końca, o co właśnie chodziło.
Zapięcie z boku - dawno, bardzo dawno takiego nie robiłam, i powiedzmy sobie, że przy następnym sweterku mam nadzieję uniknąć paru błędów.
Kolor guziczków wybierał starszy brat - pochodzą one z domowych zapasów.

Sweterek wyszedł za duży na Kruszynkę, ale nie mam wątpliwości, że niebawem do niego dorośnie. Na zdjęciu powyżej Emilka obserwuje poczynania brata usiłującego wywołać na jej buzi uśmiech - dość trudne zadanie wieczorową porą, kiedy to miała miejsce sesja fotograficzna.

Wyprawa pod namiot bez mamy

Pod koniec sierpnia moje chłopaki wybrały się na wyprawę pod namiot.
Jechali wszyscy nasi polscy znajomi, i tylko ja z Kruszynką zostałyśmy w domu.
Dzień przed wyjazdem mąż pakował do samochodu konieczny sprzęt, a Hultajstwo snuł się za nim, i przeszkadzał jak mógł - jak to dziecko! W końcu poirytowany mąż, chcąc się go pozbyć, zaproponował mu, żeby spakował swoje ubrania na wyjazd. Krzyś pomysł kupił w jednej chwili i z powagą zabrał się do rzeczy. Najpierw przygotował listę rzeczy, które powinien spakować:

Potem zabrał się za wyciąganie ubrań, odhaczając co już przygotował.

Wszystkiego przygotował po trzy sztuki, bo jechali na trzy dni, a czwarty komplet miał mieć na sobie.

Z samego wyjazdu zdjęć nie pokażę, bo na takie bzdury jak fotki moi panowie nie mieli czasu. Za to napiszę, że dziecko wróciło do domu w tych ubraniach, w których na wyprawę wyruszyło, z resztą nawet nie tkniętą - czyli, że musiało być fantastycznie.

A ja relaksowałam się, mając na głowie jedynie Emilkę. Trzy dni jedynie z Kruszynką uświadomiły mi to, co podejrzewałam już wcześniej - to starsze dziecko zabiera mi dużo więcej czasu i energii, Kruszynka jest stosunkowo" łatwa w obsłudze" - myślę, że to odpowiednie określenie.

Książka dla Emilki

Hultajstwo, jako że jest bardzo dobrym kochającym starszym bratem, zrobił własnoręcznie dla młodszej siostry książkę:

Książka traktuje o łące i lesie. Tekstu pisanego w niej niewiele, ale Krzyś czyta ją Emilce z ogromnym zaangażowaniem - co czytanie to treść się nieco zmienia.

A Emilce bardzo się podoba kiedy jej czyta starszy brat.

Trzymiesięczna Kruszynka oraz lekcje pływania Hultajstwa

Dzisiaj Kruszynka kończy trzy miesiące. Pogodne z niej dziecko - płacze jedynie kiedy głodna lub zmęczona. Nawet brudna czy mokra pielucha jej nie przeszkadza. Apetyt jej dopisuje - karmię ją co dwie godziny, a w nocy co trzy. Lubimy sobie porozmawiać po bobaskowemu - najbardziej lubię kiedy się śmieje na głos, a zdarza jej się coraz częściej. Starszy brat też lubi sobie pogaworzyć z siostrą, więc prześcigamy się w robieniu z siebie idiotów. Tylko tata jakoś nie potrafi się przełamać, choć wydaje mi się, że miałby ochotę.

Od rozpoczęcia roku szkolnego dni płyną nam mniej więcej utartym trybem. Dzięki uprzejmości obojga moich dzieci, jeszcze nie zdarzyło się, żeby mnie obudził budzik (nastawiony na siódmą rano) - zawsze któreś z moich słoneczek zadba o to, żebym wstała dużo wcześniej.

Po odprowadzeniu Krzysia do szkoły nie wracamy z Emilką do domu, ale idziemy na spacer. Mała przeważnie śpi, a ja maszeruję słuchając audiobuka. Specjalnie kupiłam sobie w tym celu iPoda. I tak sobie słucham, zrzucając zbędne kilogramy 30-45 minut dziennie. Efekt zaczyna być widoczny. Wróciłam do wagi sprzed ciąży, ale to dopiero połowa sukcesu - teraz celem jest wrócenie do wagi z Polski.

Spacerując, zauważyłam, jak wiele osób zażywa rano ruchu, i wcale nie są to właściciele piesków. W zasadzie w czasie kiedy ja chodzę po okolicy, pieski już odpoczywają po spacerach.

Hultajstwo poprawił się jeśli chodzi o odrabianie zadania domowego - trochę pomaga bajer, że Emilka lubi jak jej czyta, więc czyta siostrze, co nieco łagodzi ból wynikający z obowiązku odrabiania zadania domowego. A może po prostu zmądrzał i doszedł do wniosku, że nia ma sensu niepotrzebnie wydłużać czasu spędzanego nad zadaniem, lepiej odrobić szybko i mieć to z glowy? Przy okazji pochwalę go, że świetnie radzi sobie z tekstami na poziomie drugiej klasy, choć jest dopiero w pierwszej - czytamy ostatnio opowiadania z wyboru tekstów do klasy drugiej. Po angielsku oczywiście. Codziennie daję mu też do przeczytania jakiś króciutki tekst po polsku, jakiś wierszyk, wystarczą cztery linijki, byleby coś przeczytał.

Na początku września Smyk rozpoczął naukę pływania. Wprawdzie najpierw zarzekał się, że przecież umie pływać, ale na lekcje chodzi z ogromną ochotą - narzeka, że są za krótkie. Nawet naciągnięty przy robieniu szpagatu mięsień nie zatrzymał go w domu - na basenie dziecko zapomniało o bólu. W grupie jest czworo dzieci a lekcja trwa pół godziny, dwa razy w tygodniu. Kruszynka przeważnie w tym czasie śpi, pozwalając mamie porobić na drutach.

UFO Nr 1, czyli komplet kuchenny

Zrażona nieco niepowodzeniem (nieudany sweterek dla Kruszynki) oraz cierpiąc na brak natchnienia, postanowiłam zabrać się za dokończenie pozaczynanych robótek. Oto jedna z nich, podkładka i rękawica zaczęte ponad rok temu, na początku lipca 2011, podczas wyjazdu pod namiot nad ocean:

Okazało się, że zostało jeszcze troszkę bawełny, więc zrobiłam jeszcze myjkę do ciała - przygarnął ją  Smyk.

Tak więc UFO zmienił status na skończony.

Jarmark powiatowy

I znowu wracam do sierpnia, kiedy to miał miejsce u nas jarmark powiatowy.
Nie wiem czy to odpowiednie tłumaczenie County Fair, ale niech będzie, że tak. Impreza to doroczna, ale do tej pory jakoś nie udało nam się wybrać.

W tym roku, mimo że upał był straszliwy, poszliśmy, i do tego całą rodziną. Właśnie dlatego, że mąż akurat był w tym czasie w domu. Krzyś dorósł już do korzystania z wielu karuzeli, a o karuzele właśnie chodziło.

W kasie zakupiliśmy dziecku bransoletkę, która upoważniała go do nielimitowanego korzystania z wszystkich karuzeli i zabawa się zaczęła. Dziecię postawiło na wolniejsze karuzele, jakoś nie pociągało go super szybkie podniebne wirowanie - mnie też nie...

Kiedy po dwóch godzinach dziecko miało już dość, schroniliśmy się w klimatyzowanym pawilonie wystawowym - odetchnęliśmy nieco od skwaru dnia a przy okazji obejrzeliśmy kilka wystaw, w tym fotografii.

W osobnym budynku, niestety bez klimatyzacji, lokalni rolnicy prezentowali płody rolne - po ich obejrzeniu doszłam do wniosku, że to, co można kupić w sklepie to chyba jakieś marne odpadki - oferta sklepowa fatalnie wypadła w porównaniu z tym co można było zobaczyć na jarmarku. Ale rolnicy stawali do konkursu, więc to, co przynieśli, to były same najlepsze okazy.

Obejrzeliśmy też wystawę pokonkursową dzieci, które z warzyw robiły ludziki i zwierzątka. Prac było sporo - kilka stołów!

W kolejnym budynku - zwierzęta: kury, kaczki, gołębie, króliki, kozy, owce.
Do krów i koni już nie dotarliśmy - dało o sobie znać zmęczenie. Mężowi strasznie podobały się puchate kury:

A mi trykające się koziołki. Szkoda, że nie udało mi się nakręcić filmu, bo cała akcja była przezabawna.

Zanim opuściliśmy teren jarmarku, Smyk miał okazję zaliczyć jeszcze jedną rundę na karuzelach - a co, niech się dziecko cieszy! Nakręcił się do woli, wybawił, i o to właśnie chodziło.
Mimo upału, żadne z nas się nie odwodniło, udaru nie dostało, tylko nogi straszliwie nas bolały. Poza Emilką oczywiście...

Letnie czytanie

W ostatnim tygodniu roku szkolnego, dzieci dostały nieobowiązkowe zadanie na wakacje. Na każdy letni miesiąc wyznaczony został cel (w minutach) do przeczytania:

• czerwiec: 160 minut
• lipiec: 380 minut
• sierpień: 320 minut.

W pierwszy wrześniowy piątek podsumowano wyniki a dzieci zostały nagrodzone podczas specjalnej uroczystości. Nagrodą było aktywne uczestnictwo w programie rozrywkowym - dzieci, które nie osiągnęły celu czytelniczego, mogły jedynie popatrzeć.

Okazało się, że z 30 dzieci w klasie Krzysia, do nagrody zakwalifikowało się troje - w tym moje dziecię, bo czytaliśmy całe lato, choć nie każdego dnia - cel minutowy jednak osiągnęliśmy. Przyznam, że pomysł z wyznaczeniem ilości minut na każdy miesiąc, świetnie się sprawdził w przypadku dość ambitnego Hultajstwa, i bardzo ułatwił mi życie - zawsze mogłam się powołać na autorytet pani dyrektor i przypomnieć o nagrodzie. Krzyś dostał też osobną nagrodę ode mnie - ulubiony magazyn z łamigłówkami.

Nad oceanem

Jeszcze w sierpniu, bodajże szesnastego, wybraliśmy się nad ocean. Prognoza pogody przewidywała u nas upał do 40 stopni, a nad oceanem miało być zaledwie 25. U nas było gorąco, nad oceanem było jak zawsze, czyli około 17 stopni, a że wiało dość mocno, zdawało się, że było dużo zimniej. Nie przeszkadzało nam to zbytnio, bo byliśmy nieco wymęczeni upałami.

Kruszynka cały pobyt na plaży przespała, opatulona kocykami, w wózku ustawionym tak, że osłonięta była od wiatru. Hultajstwu zimno nie przeszkadzało - na plaży zawsze dobrze się bawi. Tata bawił się z Hultajstwem, a ja czytałam książkę.

Potem pojechaliśmy na obiad do centrum Florencji. Emilka uznała za stosowne obudzić się - też musiała coś zjeść i zadbać o zmianę pieluchy! Ale nie marudziła. Potem spacer po maleńkiej przystani. Na straganie kupiliśmy śliwki - najsmaczniejsze, jakie jadłam od lat, sama słodycz!

W drodze powrotnej Krzyś zasnął w samochodzie, więc przestało nam się spieszyć - wiedzieliśmy, że szybko nie pójdzie wieczorem spać. Zajechaliśmy więc obejrzeć pole namiotowe, gdzie mamy zamiar się kiedyś wybrać. Nie pamiętam nazwy, ale miłe miejsce nad rzeczką, z o dziwo w miarę ciepłą wodą. Na rzeczce ktoś wybudował tamę robiąc wspaniałe rozlewisko z piaszczystym zejściem. Pole ma niezłe zaplecze jeśli chodzi o zajęcia dla dzieci. Poza rozlewiskiem, sztuczne skałki, z których Smyk nie schodził, sporo asfaltowych ścieżek do jazdy rowerem, świetne boisko do gry w piłkę lub badmintona i nieskończone możliwości do zabawy w chowanego - przetestowane przez nas natychmiast. Może już w przyszłym roku się tam wybierzemy.

Nieudany sweterek

Jak tylko nieco doszłam do siebie po urodzeniu Kruszynki, złapałam za druty. Powoli, ale powstał pierwszy sweterek dla Małej

Niestety projekt nieudany.
Sweterek robiony od góry. Nabrałam za mało oczek i okazał się za wąski wokół szyi. I tak zakładałam go małej, bo miałam za mało ubranek z długim rękawem, poza tym kaptur nie zsuwał się z głowy tak jak czapeczka. Po prostu nie zapinałam górnego guzika. A kiedy Emilka z niego wyrosła, co nastąpiło dość szybko, po prostu go sprułam.

Pierwszy dzień szkoły astronauty

Hultajstwo - astronauta:

Z braku prawdziwego kombinezonu, skonstruował własny, z tego co było pod ręką: kasku rowerowego, rurki do nurkowania i reklamówki na zakupy.

Wczoraj był pierwszy dzień szkoły. Tutaj już pierwszego dnia są w miarę normalne zajęcia, żadnego tam uroczystego rozpoczęcia roku szkolnego, żadnej gali. Mój astronauta zaskoczony był, że w pierwszej klasie zajęcia trwają tak długo, od 8.45 do 14.45, i że tak już będzie codziennie! Pocieszyło go jedynie, że w czasie przerwy pobawił się z chłopcami z sąsiedztwa, którzy wprawdzie nie są z nim w klasie, ale jeden z nich to od kilku dni najlepszy kolega Smyka.
Z odrabianiem zadania domowego też był kłopot, bo dziecko nie chciało i robiło wszystko, żeby nie odrobić a mnie zniechęcić do wspólnego odrabiania. Potrwało to długo, ale odrobił, ze łzami w oczach, ale w tej kwestii nie mam zamiaru ustępować: zadanie domowe należy odrabiać. Tym bardziej, że nie jest ono ani zbyt trudne, ani zbyt czasochłonne.
Dzisiaj w drodze do szkoły poprosiłam dziecko, żeby wymienił choć jedną rzecz, która w szkole jest miła. Znalazło się nawet kilka i w końcu Krzyś stwierdził, że w sumie ta szkoła nie jest aż taka zła, choć i tak nie lubi do niej chodzić. Mam nadzieję, że dzisiaj odrabianie zadania pójdzie nam nieco sprawniej, bo czasu mamy mniej - dzisiaj Hultajstwo zaczyna lekcje pływania na pobliskim basenie - nie może się doczekać!