I jeszcze zdjęć kilka o świętach

Wigilię świętowaliśmy w polskim gronie, dość licznym (12 dzieci, 9 dorosłych), a w samo Boże Narodzenie byliśmy w domu sami. Niestety właśnie w Wigilię zaczęłam niedomagać i na czas świąt wypadło najgorsze samopoczucie, ale kilka zdjęć jednak zrobiłam.

Wigilia, tuż przed wyjściem z domu.

Wigilia - usiłuję nakłonić dzieci, by zapozowały do zdjęcia.

Wigilia - otwieranie prezentów.

Z prezentami.

Boże Narodzenie - Emilia wyszykowała się do wyjścia, założyła bluzę, w jednej ręce torebka, w drugiej - laptop.

Przy okazji nie mogę się powstrzymać, żeby nie pokazać Emilkowych sukienek świątecznych. Myślę, że każdej dziewczynce dorastającej w siermiężnych czasach PRLu oczy śmieją się na widok takich cudności i nawet nie ukrywam, że uwielbiam stroić tę moją córeńkę jak lalkę. Zwłaszcza, że mam w co. Jedną sukienkę kupiłam rok tamu na poświątecznej wyprzedaży.

Tak nierozważnie wydałam te kilka dolarów, bo nie przewidziałam, że dostanę śliczną świąteczną sukienkę od sąsiadki.

Jakoś nie przyszło mi również do głowy, że od koleżanki dostanę też kilka sukienek po jej córeczce, sukienek, które ona dostała po córeczkach koleżanek.

W sumie zebrało się tych sukienek tyle, że zostawiłam sobie tylko te, które podobały mi się najbardziej, a pozostałe oddałam innej małej dziewczynce. Siedem, to i tak więcej niż Emilii potrzeba.

To  już ostatni wpis w roku 2013, więc:

 

Do siego roku!

Ostatnia niedziela roku

W ostatnią niedzielę w tym roku wybraliśmy się nad ocean. I to mimo mojego niedomagania (nabawiłam się infekcji zatok) - tam było o wiele cieplej niż u nas, a poza tym i tak nie ściągałam czapki.

Kilka zdjęć z wyjazdu.

PUR: Sowy

Jesienią natknęłam się przypadkiem na Ravelry na wzór czapki z sową Chouette i zakochałam się w niej.

Mimo, że opis wykonania nie był tani, nawet się nie zastanawiałam, bo wiedziałam, że to jeden z tych, które absolutnie muszę mieć. Kilka minut i już stosowny plik miałam na swoim komputerze. A potem zaczęłam szperać w pudłach i koszach z włóczkowymi zapasami z zamiarem zużytkowania resztek pozostałych po dawnych projektach.

I zużytkowałam - w sumie powstało 10 czapek. Na zdjęciu jest 9 ponieważ dwie (seledynowe) są identyczne a miałam problem z zebraniem tego stadka w ładną gromadkę, żeby zrobić zdjęcie.

No to teraz prezentacja poszczególnych sów. Uwaga! Będzie sporo zdjęć!

Sowy Nr 1 i 2 - seledynowe

Nie wiem z jakiej włóczki, bo po etykiecie nawet wspomnienie nie zostało. Kupiłam ją jakieś 7 lat temu na eBayu i z pewnością jest to akryl. Każda z dwóch czapek (jedna robiona na drutach 3.75 mm druga na 4 mm) waży 40 gram. Rozmiar - na niemowlaka.

Sowa Nr 3 - żółta

• Włóczka:  Premier Yarns Serenity, (100 gr/170m; skład: 55% nylon, 45% akryl) pozostałość po tej czapce.
• Zużycie: 50 gr (85 m)
• Druty: 5 mm
• Rozmiar - taki na Emilię czyli ok. 18 miesięcy

Sowa Nr 4 - szara

Kiedyś zrobiłam dla kolegi Krzysia kamizelkę, i zostało mi trochę włóczki - z tejże resztki, z myślą o tym samym chłopcu, zrobiłam czapkę szarą.

• Włóczka:  Wool-Ease Solids, (85 gr/180m; skład: 80% akryl, 20% wełna)
• Zużycie: 37 gr (79 m)
• Druty: 5 mm
• Rozmiar - wiek szkolny, 6 - 10 lat 

Sowa Nr 5 - zielona

Po sweterkach Animal Crackers zostało mi trochę zielonej bawełny - kolejna czapka, tym razem robiona podwójną nitką.

• Włóczka:  mercyzowana bawełna Grace firmy Patons, (50 gr/124 m; skład: 100% bawełna)
• Zużycie: 43 gr (116 m)
• Druty: 5 mm
• Rozmiar - malusi, dla niemowlaka 

Sowa Nr 6 - niebieska

Pozostałość po tym samym projekcie co zielona włóczka wykorzystana na czapkę powyżej. Tym razem robiona pojedynczą nitką - efekt nie bardzo mi odpowiada - sowa wyszła za mała w stosunku do reszty czapki. Niestety tej włóczki miałam za mało, żeby wystarczyło na czapkę robioną podwójną nitką.

• Włóczka:  mercyzowana bawełna Grace firmy Patons, (50 gr/124 m; skład: 100% bawełna)
• Zużycie: 29 gr (72 m)
• Druty: 3 mm
• Rozmiar - malusi, dla niemowlaka 

Sowa Nr 7 - beżowa

Emilia dostała na urodziny 3 motki białej i 1 motek beżowej włóczki. Z białej zrobiłam jej rozpinany sweterek Helena. Beżowa włóczka trochę poczekała, i teraz powstała z niej czapka. Przyznam, że zabrakło mi na kilka ostatnich okrążeń (robiłam podwójną nitką), ale poratowała mnie koleżanka, od której tę włóczkę dostałam - miała u siebie resztkę po swoim projekcie.

• Włóczka: Zitron Polo, (50 gr/140 m; skład: 60% bawełna, 40% akryl)
• Zużycie: 57 gr (160 m)
• Druty: 5 mm
• Rozmiar - spory, na głowę dorosłego, np. moją

Sowa Nr 8 - różowa

Po zrobieniu Lacey Sweater dla Emilii został mi jeden motek różowej włóczki i od razu wiedziałam, że zrobię z niego czapkę. Nie miałam sprecyzowanego wzoru, ale przyszłą właścicielkę jak najbardziej i wcale nie miała to być Emilia. Niestety, okazało się, że pojedynczą nitką czapka nie prezentuje się ładnie (coś jak niebieska powyżej), a robiona podwójną nitką musiała być mała, za mała na dziewczynkę, dla której chciałam czapkę zrobić. Jak widać na zdjęciu powyżej, zabrakło mi nawet na chwościki i musiałam je zrobić z tej samej wprawdzie włóczki, ale melanżowej. 

• Włóczka: Lane Cervinia Madrid, (50 gr/105 m; skład: 50% akryl, 50%wiskoza)
• Zużycie: 56 gr (117 m)
• Druty: 6.5 mm
• Rozmiar - 6-12 miesięcy

Sowa Nr 9 - melanżowa-beżowa

Ta włóczka leżakowała u mnie stosunkowo niedługo, bo od lata. Pozostałość po tych kamizelkach. Bardzo ją lubię, i cieszę się, że chociaż z tej włóczki wyszła mi czapeczka w rozmiarze odpowiednim dla dziewczynki, o której wspomniałam powyżej. Czapka wprawdzie nie różowa, ale mam nadzieję, że ładnie będzie się komponować z różowymi kurtkami.

• Włóczka:  Wool-Ease Solids, (85 gr/180m; skład: 86% akryl, 10% wełna, 4% wiskoza)
• Zużycie: 31 gr (67 m)
• Druty: 5 mm
• Rozmiar - tak na Emilkę, czyli 12-24 miesięcy

Sowa Nr 10 - ruda

A ta włóczka przyleciała ze mną do USA jeszcze z Polski, a kupiłam ją 12 lat temu. Taaak, niezły ze mnie chomik... Ten i inne kolory wykorzystałam już na sweter dla Krzysia (ten) ale jeszcze mi zostało, rudej - akurat na czapkę dla dorosłego. Na mnie pasuje jak ulał, choć przeznaczona jest dla osoby, która bardzo lubi kolor pomarańczowy. 

• Włóczka:  ?
• Zużycie: 40 gr
• Druty: 5 mm
• Rozmiar - na dorosłego

Czapki, robione w okrążeniach, robiło mi się fantastycznie - już po pierwszej zapamiętałam opis, więc nie musiałam do niego zerkać. Dwie godzinki i czapka gotowa. I następna. I następna. Po pierwszej wcieliłam w życie pomysł zapożyczony od jednej z koleżanek z Ravelry - robiłam lewą stroną na zewnątrz, więc zamiast tych wszystkich oczek lewych, dziergałam prawe, nie męcząc tym samym nadgarstka - nie wiem czy tylko moje nadgarstki tak się męczą przy przerabianiu oczek lewych w okrążeniach, czy inni też tak mają. 

Niestety, po zrobieniu dziesięciu czapek nie zauważyłam aby cokolwiek ubyło z moich zapasów włóczkowych.

Połowa z czapek ma już właścicieli - albo już do nich dotarła, albo dotrze wkrótce. Reszta czeka sobie spokojnie - z pewnością niebawem i te sowy wyfruną w świat.

Choinka 2013

W końcu mamy choinkę. Mąż wybrał się po nią w środę, w pokoju znalazła się w czwartek i zaczęło się ubieranie. (Mąż zmył się zaraz po wstawieniu choinki zostawiając mnie z całą imprezą samą.)

W tym roku Krzyś dość aktywnie uczestniczył w ubieraniu choinki, choć jego koncepcja artystyczna mocno odbiegała od mojej - ja na przykład nie lubię, kiedy wszystkie bombki jednego rodzaju są zgrupowane w jednym miejscu, ale skoro tak Mu się podobało, powstrzymałam się od uwag i starałam się machnąć ręką, choć nie było mi łatwo.

Emilia pomagała po swojemu, czyli głównie ściągała co jej wpadło w łapki.

Po paru godzinach i kilku stłuczonych ozdobach, choinka wystrojona, podłogi wyodkurzane, pudła na ozdoby wyniesione do garażu. Ufff...

Nawet dzieci zapozowały do zdjęcia, co by utrwalić dla potomności tę wyciskającą z oczu łzy wzruszenia harmonię... A może już i oni nie mieli sił wyrywać sobie z rąk co bardziej atrakcyjnych ozdób i bombek z czekolady?

W tym roku nie zrobiłam ani jednej nowej ozdoby choinkowej własnoręcznie. Krzyś zrobił za to łańcuch, a w szkole gipsowego pomalowanego nawet dość starannie Mikołaja. Natomiast kochana Splocik zadbała o to, żeby jednak coś nowego zdobiło drzewko - przysłała mi przepiękne śnieżynki frywolitkowe:

W tym roku jednak nie ozdobią choinki, żeby się nie zgubiły w natłoku innych ozdób. W tym roku wiszą sobie na ścianie, w miejscu, gdzie nikt ich nie przeoczy - muszą nacieszyć moje oczy.

W czwartek, jak co roku, w szkole Krzysia dzieci wybierały dla rodziny prezenty w ramach akcji Spirit of Giving (W duchu obdarowywania) - prezenty to dary od lokalnych przedsiębiorców i handlowców. Krzyś wybrał dla Emilii: przytulankę sowę, która ma przyczepioną małą sówkę-gryzaczek; dla taty: krawat świąteczny, czerwony z prezentami i przyciskiem, jak się przyciśnie to gra świąteczną melodię; dla mnie: zawieszkę na ścianę-anioła z napisem "An angel's work is never done!" ("Praca anioła nigdy nie ma końca"). Anioł dzierży listę spraw do załatwienia obejmującą błogosławienie dzieci, całowanie ziazi, leczenie zranionych uczuć, itd. Słodkie!

Mam nadzieję, że te kilka nadchodzących dni będzie dla Was czasem miłym, spokojnym i radosnym. Z całego serca tego Wam życzę, ja i moi Milusińscy!

Emilia - 18 miesięcy

18 grudnia Emilia skończyła 18 miesięcy. Z tej to okazji wybrałyśmy się do przychodni na bilans i stosowne szczepienia. W poczekalni jeszcze było w porządku, ale ledwie Emilia zobaczyła pielęgniarkę, przerażona zaczęła popłakiwać i przestała dopiero po zmierzeniu, zważeniu i kiedy pani sobie poszła.

Statystyka:

waga: 10.6 kg (23 lb 5.9 oz) - 61 percentyli

wzrost: 78 cm (30.71") - 17 percentyli

BMI: 17.42

obwód głowy: 46.7 cm (18.39") - 63 percentyle

Nie obeszło się bez łez przy szczepieniu, ale te obeschły szybko - Małą bardzo zainteresowały kolorowe plasterki i to na nich skupiła swoją uwagę.

Badanie potwierdziło moje obserwacje - zdrowa i pełna energii ta moja Kruszynka! Może i maleńka, ale urwis z niej ogromny!

Starszy brat dba o edukację siostry - ostatnio nauczył ją pokazywać język.

Na zdjęciach powyżej i poniżej, córeczka moja prezentuje ubranka wydziergane przez mamę. Czapka i szalik, to komplet, który 6 lat temu zrobiłam dla Krzysia (można o nim poczytać więcej tutaj) - mimo upływu lat nadal ma się dobrze i teraz służy Emilii. Sweterek poniżej zrobiłam, kiedy jeszcze byłam w ciąży - dość dobry model, świetnie się sprawdza, więc Emilia często go nosi.

Emilia coraz więcej mówi, trochę po angielsku, trochę po polsku, a trochę po swojemu.

Po polsku mówi:

• boba - broda
• kołaj - Mikołaj
• ku - kurtka
• pac - patrz
• klok - klocki
• mle ko - mleko

Po angielsku:

• come - chodź
• What's this? - Co to jest?
• Go play. - Idź się bawić.
• apat - iPod

Po swojemu:

• wuwa - wózek

Dalej kiepsko sypia - chyba powinnam już przestać ją karmić piersią - podobno dzieciom się poprawia spanie po zakończeniu karmienia. Problem w tym, że nie czuję się gotowa do procesu odstawiania. Krzyś przeszedł przez to bezboleśnie, ale Emilia bardzo głośno protestuje, kiedy słyszy odmowę na żądanie mleka. Może z nowym rokiem...

Pierwsza spowiedź

10 grudnia, w jeden z najzimniejszych od wielu lat dni, przyszło nam przedzierać się przez zaspy, walczyć z oblodzonymi wiaduktami, a wszystko to po to, by dotrzeć w wyznaczone miejsce i na wyznaczoną godzinę by Krzyś mógł przystąpić do swoje pierwszej spowiedzi.

Przez minione tygodnie dzieci przygotowywały się do spowiedzi, kilka dni wcześniej Krzyś zrobił rachunek sumienia, i pozostało nam jedynie zwyciężyć z niesprzyjającymi warunkami atmosferycznymi (ja) i pokonać stres i strach (Krzyś).

Krzyś straszliwie przeżywał fakt, że o swoich grzechach miał komuś opowiedzieć. No bo niby mama i tak zna na pamięć tę całą listę, ale mama to mama, a ksiądz to nie mama.

Ciekawi mnie ogromna dysproporcja między beztroskim, radosnym grzeszeniem, a pełnym łez i rozpaczy przyznaniem się na głos do własnych błędów - ale to tylko na marginesie, nie będę tutaj prowadzić tego typu rozważań.

Cała impreza została przeprowadzona przez Proboszcza i zaprzyjaźnionego z parafią Dominikanina tak, by wydarzenie dla dzieci było bezstresowe, miłe i zabawne. Zero egzaminów, żadnego odpytywania, żadnego trzęsienia portkami ze strachu że się zapomni jakąś regułkę. Dzieci miały zadane wcześniej nauczyć się kilku modlitw, ale nikt ich z tego nie odpytywał.

Była też pani prowadząca chór, która zadbała o oprawę muzyczną - grała i śpiewała, kiedy dzieci przystępowały do spowiedzi, a głos ma jak sam anioł, więc było nastrojowo.

Po spowiedzi Krzyś stwierdził, że było great (świetnie) i że nie było wcześniej o co płakać.

Tylko w niedzielę był mocno rozczarowany, że ciągle jeszcze nie może dostać tego płatka..

Wywiadówka

Dzień przed nadejściem zimy spotkałam się z nauczycielką Krzysia - tutaj wywiadówka to spotkanie indywidualne z nauczycielem, a nie zbiorowy spęd.
Dostałam raport z opisową oceną postępów nauki - wszystko wygląda wspaniale. Najlepiej numerek (jedyny na raporcie) podający ilość czytanych na minutę słów: 197. Krzyś jest w najbardziej zaawansowanej grupie z czytania.

Z matematyki też idzie dziecku dobrze, choć zanim porozmawiałam z panią, wydawało mi się, że nie aż tak świetnie. Okazało się, że Młodemu wypadły z pamięci pewne proste działania w zakresie dodawania do 20 - na paluszkach musiał liczyć 3 + 5, 2 + 6 itp. Trochę poćwiczyliśmy w domu, przy ogromnym początkowym sprzeciwie zainteresowanego, ale po dwóch tygodniach przymusowego powtarzania jego niechęć minęła, bo okazało się, że kolejne testy wychodzą mu coraz lepiej. Teraz sam domaga się ćwiczenia na czas - czy zdoła rozwiązać wyznaczony cel (36 zadań) w minutę, a ostatnio o ile więcej rozwiąże niż te zadane 36.
A w rozmowie z panią okazało się, że tylko jeden chłopiec jest dalej z matematyki niż Krzyś i to tylko o jeden test.
Testy, od najprostszego do najtrudniejszego, oznaczone są literami alfabetu, od A do Z. Kolejne testy to, w większości powtórka wcześniejszego materiału, a tylko kilka zadań jest tak naprawdę nowych. Dzisiaj Krzyś zaliczył P. Jak dojdzie do Z to będzie zaliczał odejmowanie. A potem mnożenie i dzielenie, ale to jest już zakres trzeciej klasy.

No i zachowanie - same peany. Szkoda, że w domu tak się nie stara, ale widać 24 godziny na dobę bycia grzecznym to stanowczo za długo dla ośmiolatka.

A mi miło, że spotkanie z nauczycielką to takie pozytywne niestresujące doświadczenie.

Atak zimy - podsumowanie

Krzyś i Emilia udają się w śnieżną dal naszej ulicy .

Zima stulecia odeszła, powędrowała dalej, pozostawiając po sobie setki zdjęć i dreszcz, przebiegający po plecach na samo wspomnienie paraliżu, jaki ogarnął całe miasto w czasie jej wizyty.

No bo jak się dziwić panice, kiedy do miasta, w którym zimy bywają tak łagodne, że listonosze cały rok dostarczają przesyłki w krótkich spodenkach, nagle dociera rekordowo długa fala zimna, i nie dość, że pozostaje w miejscu przez niemal dwa tygodnie, to jeszcze prawie bije rekord chłodu od czasów rozpoczęcia pomiarów meteorologicznych, czyli od końca XIX wieku.

Najniższą, zanotowaną w minionym tygodniu u nas temperaturą, było - 23°C. 
To zaledwie o jeden stopień cieplej niż w 1972 roku, kiedy to temperatura spadła do - 24° C. Czyli było zimno.

Emilia, zmęczona przedzieraniem się przez śnieg po kolana 

Spadł też śnieg.

Niby nie aż tak wiele - u nas około 30 cm, ale to i tak jakieś 10 razy tyle co spada tutaj przeciętnie przez całą zimę. I zazwyczaj topnieje w ciągu kilku godzin. A tym razem, z racji temperatury, śnieg miał się dobrze i skrzył się promieniach słońca przez calutki tydzień.

Kołaj! - sąsiedzka wizyta

Ludziska pozamykali się w domach, i kto nie musiał, nosa z domowych pieleszy nie wystawiał. Szkoły pozamykano na cztery spusty i dopiero w piątek, po całym tygodniu prawdziwie zimowych ferii, rodzice mogli nieco odpocząć, posyłając pociechy na lekcje. Wszystkie zajęcia poza lekcyjne również odwołano.

Krzyś, sprawdzający jak się jeździ po śniegu na hulajnodze

Warunki drogowe były kiepskie, z każdym dniem gorsze, bo miasto nie jest przygotowane na tego rodzaju kataklizm. Przy okazji okazało się, że u nas nie sypie się solą, bo Oregon nieoficjalnie jest stanem, w którym nie używa się soli do posypywania dróg. Główne drogi posypywano żwirem. Podobno jeździły też jakieś pługi, ale ciężko się było dopatrzeć śladów ich działalności.

Jednym słowem, drogowcy, jak w wielu innych miejscach i w innych krajach nie byli przygotowani i zawalili na całej linii.

W niektóre miejsca nie docierała poczta, służby oczyszczania miasta przegrały z naturą i nie dawały rady wywozić śmieci w ustalonych terminach. Do nas dotarli dwa dni po terminie, ale my raczej nie produkujemy stert śmieci i nasz kontenerek, najmniejszy z możliwych, i tak nie był pełen.

Dzień trzecie - śnieg na trawniku przed domem nieco udeptany, asfalt na ulicy nadal pod śniegiem.

Siedzieliśmy więc w domu, cieszyliśmy się zimą, aczkolwiek z każdym dniem z mniejszym entuzjazmem. Po tych siedmiu dniach mamy dosyć aż do  następnego roku - zimy może już u nas nie być w tym sezonie. No, może z wyłączeniem Bożego Narodzenia...

Powrót ze spaceru

We wtorek przedszkole powróciło do normalnej pracy - nie ma to jak prywatna firma! Mogłam więc pojechać do pracy, zabierając ze sobą Krzysia, zachwyconego możliwością pogrania na moim służbowym komputerze. W czwartek ponownie pojechał ze mną do pracy - tym razem wyskrobał ze skarbonki drobniaki i nakupił puszek z napojami z pracowego automatu.

Jakoś trzeba było zagospodarować tyle wolnego czasu. Krzyś powyciągał po kolei wszystkie zabawki i bawił się nawet tymi, które od dawna leżały zapomniane w szafie. Wymyślał też sam zabawy typu Piraci (zdjęcia w poprzednim wpisie). Sporo oglądał kreskówek, grał na komputerze, ale też i czytał. Chyba i on sam z radością przyjął powrót do szkoły. Ja - z ulgą. Byłam już zmęczona tym zamknięciem z Milusińskimi...