Czyli dwie dziecięce czapeczki na niebiesko i biało:
Zrobione na drutach addi 4 mmm z resztek niebieskiej i białej włóczki, najpewniej akrylowej, niewiadomego pochodzenia - jednej z wielu zachomikowanych skrzętnie już jakiś czas temu. Czapki zrobiłam wiosną, obfotografowałam jesienią, pokazuję dopiero teraz. Miały trafić na świąteczny kiermasz, ale został on w tym roku odwołany. Leżą więc, wraz z innymi czapkami, w pudełku i czekają na lepsze czasy.
Dzieci mają dwutygodniowe ferie, a ja nieco urlopu. Wprawdzie trochę pracuję, ale tylko rano, więc po obiedzie, o ile pogoda dopisze, możemy się nieco przewietrzyć.
Z pogodą jest tak, że niezależnie od tego co głosiła prognoza, każdego dnia było trochę słońca ale i padał deszcz. Z wyjątkiem Bożego Narodzenia, kiedy to przez cały dzień lało.
We wtorek przed świętami miało nie padać - wogóle - więc wybraliśmy się na pobliskie wzniesienie, sprtawdzić jak półtora roku później wygląda szlak Wild Iris Ridge from Bailez Hill Road. W grudniu raczej nie spodziewaliśmy się zobaczyć żadnych dzikich irysów, ale nie to było celem tego wypadu.
Wyruszyliśmy z pięknym słońcem i błękitnym niebem, ale temperatura była raczej niska choć zdecydowanie powyżej zera. W środku tygodnia, przed samymi świętami, ludzi na spacerze było niewiele, co bardzo mi odpowiadało. Wszyscy mijani grzecznie zakładali maski.
W miarę upływu czasu chmurzyło się coraz bardziej, i kiedy dotarliśmy w miejsce, z którego można podziwiać panoramę, niewiele już tego błękitu zostało na nieboskłonie. Mimo to wyruszyliśmy dalej - kiedy byliśmy tu w maju 2019 roku, weszliśmy na górę i wróciliśmy. Tym razem zaliczyliśmy także pętlę prowadzącą górą wzniesienia. Kiedy byliśmy dokładnie w połowie pętli, zaczęło padać. Najpierw tylko kropiło, ale potem rozpadało się na dobre. Dobrze, że mieliśmy kurki z kapturami!
Deszcz nie wszystkich odstraszył - mimo, że już nieźle pucowało, pod górę zdecydowanie maszerowało kilkoro zapaleńców.
 |
Wild Iris Ridge from Bailey Hill Road |
Pierwsza polska kolęda w wykonaniu Kruszynki.
Z życzeniami spokojnych, pełnych miłości, niosących nadzieję, świąt.
Motylek
Czwartkowy poranek przyniósł mi niespodziankę.
Dzwonek u drzwi. Otwieram, a tam - kurier z przesyłką.
Od marca pracujemy zdalnie, w domach, i widujemy się jedynie poprzez ekrany komputerów. Od marca nie spotkaliśmy się w grupie ani razu, nawet kiedy jedna z koleżanek odchodziła na emerturę. Tak więc doroczną imprezę świąteczną wszyscy spisali na straty już jakiś czas temu. Ale okazało się, że właściciele firmy, w której pracuję, postanowili zaskoczyć nas w tym roku - pozytywnie! Wszyscy pracownicy dostali podobne przesyłki - kompozycje z owoców stylizowane na bukiety bądź kosze z łakociami.
Po południu, natomiast, odbyło się świąteczne spotkanie przez zoom. Osoby, którym powierzono przygotowanie tej wirtualnej imprezy, spisały się fantastycznie - były konkursy (z nagrodami!), szarady, oraz wspólne śpiewanie. I wszystko wypaliło a ci, którzy zdecydowali się wziąć udział w tej imprezce, dość dobrze się bawili. Wprawdzie nie wygrałam konkursu na najpaskudnieszy sweter świąteczny, ale za to wygrałam zabwę w szarady, i otrzymałam nagrodę ($25).
Przyznam, że moi pracodawcy mocno mnie zaskoczyli, bo przez bardzo długi czas wysyłali sygnały sugerujące, że możemy w każdej chwili stracić pracę. No bo jak inaczej zinterpretować zalecenie, by zabrać z biura wszystkie osobiste rzeczy? Polecenie takie otrzymaliśmy pod koniec lata, co mocno zwarzyło nam humory, ale zastosowaliśmy się, bo przecież i tak nie mieliśmy innego wyjścia. Podobnych sygnałów było przez minione półtora roku sporo, stan zatrudnienia zmniejszył się, i nikt z pracowników nie oczekiwał niczego pozytywnego ani w czasie świątecznym ani wogóle - a tu taka miła niespodzianka. Miejmy nadzieję, że cuda okresu świątecznego rozciągnął się na cały następny rok!
Dni coraz krótsze, i do tego zasnute chmurami, więc ciemne i ponure. Dobrze, że mamy światełka wnoszące nieco optymizmu, ciepła, nadziei.
Dom już skąpany w świątecznym nastroju, już prawie wszystkie dekoracje na swoim miejscu, i dużo dużo światełek - i w środku i na zewnątrz.
Do karnisza przymocowałam girlandę, oplotłam sznurem światełek, nieco przyozdobiłam. Trudno zrobić ładne zdjęcie tych kolorowych drobinek mrugających do nas radośnie spod sufitu.
W oknie kuchennym, tym małym, nad zlewem, wyrosły ośnieżone choinki - to jedyny śnieg na jaki możemy liczyć w czasie Bożego Narodzenia.
Choinki pięknie się prezentują zarówno roświetlone sztucznym światłem jak i promieniami zachodzącego słońca.
Jeszcze przed pandemią wydziergałam taki oto szaliczek:
Z resztki włóczki, która została po czapce (tej: KLIK) oraz z fikuśnej włóczki którą kiedyś zostałam obdarowana. (Razem 46 gram.)
Wydziergałam, odłożyłam do szafy, i zapomniałam.
Natknęłam się na niego (i jeszcze inny przedpandemiczny udzierg) poszukując bożonarodzeniowych torebek na prezenty - trzymam je na najwyższej półce bo wiadomo, że tylko raz w roku są potrzebne, więc mogą spoczywać w trudno dostępnym miejscu.
Szalik przypomniał o swoim istnieniu w samą porę by dołączyć do prezentu urodzinowego dla piątkowej Solenizantki. Mam nadzieję, że jej się spodoba.
Pod koniec listopada udało nam się wybrać najeszcze jedną wycieczkę.
Ponieważ poprzedniego dnia zaliczyliśmy nieco dłuższy wypad nad ocean, przewidując ogólne zmęczenie następnego dnia, wybrałam nieco krótszą trasę na terenie kompleksu Howard Buford County Park: North Trail Head Loop (3.7 km) - Buford Park to tam, gdzie byliśmy już poprzednio, wdrapując się na Mt. Pisgah. (KLIK, KLIK)
Towarzyszyła nam tym razem moja koleżanka ze swoim psem, Quinn.
Kiedy dzieci dowiedziały się, że jedziemy na wycieczkę z ciocią Krysią, miały tylko jedno pytanie: A Quinn też będzie? Bo Quinn dzieci moje darzą miłością ogromną! Quinn jest psem border collie i jako typowa przedstawicielka swej rasy, pilnuje swego stadka, bacząc by żadna owieczka zbytnio się nie oddaliła, więc dzieciaki miały z nią niezłą zabawę, biegając, by mogła je zaganiać z powrotem do stada.
Nie dogadałyśmy się z koleżanką odnośnie trasy - niby operowałyśmy tą samą nazwą, ale dla niej przekładała się ona na zupełnie inną trasę niż dla mnie. Najpierw prowadziła koleżanka - zaliczyliśmy wspaniały spacer po okolicznych łąkach z dojściem do rzeki. Potem zaliczyliśmy szlak, który ja zaplanowałam na ten dzień. (Na mapie poniżej, pętla po lewej stronie to spacer po łąkach, pętla po prawej stronie to zaplanowana przeze mnie trasa.)
W rezultacie pokonaliśmy tego dnia trasę dwukrotnie dłuższą niż planowałam, niemal tak samo długą jak dnia poprzedniego - 6.5 km.
Kildy w październiku maszerowaliśmy na Mt. Pisgah (KLIK), z daleka widzieliśmy wędrowców na tym właśnie szlaku - Emilia strasznie chciała wówczas zmienić trasę. Obiecałam jej, że tam wybierzemy się następnym razem, dlatego zależało mi, by jednak przespacerować się zaplanowanym szlakiem. Tym bardziej, że na szczycie górki Swing Hill (Wzgórze Huśtawki) jest . . . huśtawka!
Nie wiem, czy najpierw była huśtawka i od niej wzięła się nazwa, czy może ktoś postanowił, że huśtawka w nazwie zobowiązuje i postarał się o ilustrację nazwy, ale to raczej bez znaczenia. Huśtawka jest, na samym szczycie, a obok ławeczka. Dzieci się bujały, dorośli mogli odpocząć podziwiając wspaniałą panoramę.
Nie obyło się bez wdrapania się na to i jeszcze inne drzewo.
Do samochodu wróciliśmy zmęczeni, ale bardzo zadowoleni - nie wiem czy szczęśliwsza była Quinn z powodu długiego spaceru i towarzystwa dzieci, czy moje dzieci z racji towarzystwa Quinn.
Zostało mi trochę czerwonej włóczki po mikołajowych czapkach. Niewiele, ale wystarczyło na dwie podkładki według wzoru z Garnstudio DROPS Christmas Candy Coaster. (Wzór jest darmowy i do tego po polsku.)
Podkładki powstały szybciutko, w jeden wieczór i zostały już na stoliku przy fotelach.
Kiedy robiłam zdjęcie, przybiegła Kicia sprawdzić co się dzieje. A że nie znalazła kocich łakoci, przeskoczyła na fotel - i tu ją złapałam w świątecznym ujęciu z choinką w tle.
Choinka już stoi, inne dekoracje też na swoim miejscu...
Długo, całe cztery tygodnie przyszło nam czekać na następną wyprawę w plener. Aż Emilia, nasz rodzinny leniuszek, która zwsze podczas pieszych wycieczek marudzi i narzeka, zaczęła się dopytywać kiedy znowu się gdzieś wybierzemy. W końcu nadarzyła się okazja - długi weekend z okazji Święta Dziękczynienia. Udało nam się wybrać na wycieczkę aż dwukrotnie - pierwsza wycieczka zaprowadziła nas nad ocean.
Szlak, który na ten dzień wybrałam (Hobbit Trail & China Creek Loop Trail), prowadzi częściowo przez namdorski las, a częściowo plażą, i stanowi zamkniętą pętlę, więc nie ma znaczenia w którą stronę się wyruszy.
Ponieważ poranki nad oceanem bywają mgliste i dopiero później robi się ładniej, pozostawiliśmy samochód na parkingu (czarna kropka na mapie powyżej), przeszliśmy na drugą stronę szosy, i ruszyliśmy przez las.
Zimy w tej części wybrzeża, choć wilgotne, są łagodne, a tutejszy typowy nadmorski las jest wiecznie zielony, z przewagą rododendronów, drzew iglastych, oraz wiecznie zielonych krzewów takich jak Hackelberry, na których były jeszcze ostatnie jagody. Choć dzień był pochmurny, więc ciemny, otaczająca zieleń nastrajała optymistycznie, a mgła opatulała, dodając tajemniczości.
 |
| China Creek |
W lesie wyparzyliśmy mnóstwo grzybów, a najpiękniej prezentowały się muchomory.
Narobiliśmy im zdjęć bez liku bo każdy wydawał nam się inny, piękniejszy od tych poprzednich.
Zawsze wydawało mi się, że muchomory mają plamki a te mają białe narośla.
Po czterech kilometrach szlak dochodzi ponownie do szosy. Po jej przekroczeniu, ostatni leśny odcinek szlaku to Hobbit Trail. Tutaj łączą się dwa szlaki, ten, którym szliśmy tego dnia, oraz ten, który zaliczyliśmy w marcu tego roku (KLIK). Hobbit Trail prowadzi do plaży o nazwie Hobbit Beach.
 |
| Hobbit Beach |
Po dotarciu na plażę urządziliśmy sobie pierwszy tego dnia piknik - byliśmy już bardzo głodni! Rozsiedliśmy się na pniu wyrzuconym przez fale na piasek i spałaszowaliśmy chyba wszystkie kanapki. Posileni, zabraliśmy sią na eksplorację plaży.
Dzieci pobiegły oglądać ukwiały, szukać muszli i ciekawych patyków, ja zrobiłam kilka zdjęć.
Zdjęcia robione pod słońce nieco przekłamują rzeczywistość - nie było ani aż tak ciemno ani aż tak złowrogo, to tylko gra światła, malującego piękne w swej surowości obrazy.
Dwukilometrowy spacer plażą minął nam szybko, chyba zbyt szybko. Tego dnia nie było wiatru, więc zdawało się że jest niemal ciepło. Emilia nawet chciała ściągać buty i wejść do wody, ale udało mi się ją od tego odwieść - nie mieliśmy ubrań na przebranie, a tylko moczenie stóp zawsze kończy się zamoczeniem przynajmniej do pasa.
Zdziwiłam się, kiedy po powrocie do samochodu okazało się, że dzieci są bardziej zmęczone ode mnie, bo zazwyczaj to ja kończę na resztkach sił. Przeszliśmy tego dnia prawie siedem kilometrów.
Znowu przygarnęłam niechciane motki.
Mijając kościół luterański zauwarzyłam, że mają wyprzedaż - taki pchli targ, z przeznaczeniem zysków na kościół, a przy okazji kilka osób pozbywa się niechcianych gratów. A inni, jak ja, przygarniają te niechciane i niepotrzebne przedmioty. Zapłaciłam dolara za papierową torbę wypełnioną akrylowymi włóczkami, w większożci bez banderol. Jedną z nich wkomponowałam w dywanik pod biurko, który niedawno zrobiłam. Teraz przyszła kolej na czapki w kolorze jakże słusznym grudniową porą.
Włóczka, z lekkim metalicznym oplotem, nadała się idealnie. Białej miałam mniej, więc na jedną z czapek sięgnęłam po inną.
Zawsze podobały mi się tego typu mikołajowe czapki i teraz mam taką, mają je też moje dzieci. I w tym chyba największa frajda - że nasza trójeczka ma (prawie) takie same czapki.
Okazuje się, że wcale nie musi być super zimno, żeby czapkę założyć. Krzysio chodzi w czapce po domu - świetnie mu się w niej gra na Play Station. Emilia, natomiast, wymyśliła, że naciągnie czapkę na oczy i tak będzie grać na pianinie.
Zabraliśmy nowe nakrycia głowy na wycieczkę z zamiarem zrobienia zdjęcia rodzinnego w nowych czapkach w plenerze, ale kiedy zaczęliśmy sobie robić na plaży selfies, okazało się to przednią zabawą. Bawiliśmy się fantastycznie, ale zdjęcia raczej nie nadają się do zaprezentowania tutaj.
