Czapki trzy

Znowu przygarnęłam niechciane motki. 

Mijając kościół luterański zauwarzyłam, że mają wyprzedaż - taki pchli targ, z przeznaczeniem zysków na kościół, a przy okazji kilka osób pozbywa się niechcianych gratów. A inni, jak ja, przygarniają te niechciane i niepotrzebne przedmioty. Zapłaciłam dolara za papierową torbę wypełnioną akrylowymi włóczkami, w większożci bez banderol. Jedną z nich wkomponowałam w dywanik pod biurko, który niedawno zrobiłam. Teraz przyszła kolej na czapki w kolorze jakże słusznym grudniową porą.

Włóczka, z lekkim metalicznym oplotem, nadała się idealnie. Białej miałam mniej, więc na jedną z czapek sięgnęłam po inną.

Zawsze podobały mi się tego typu mikołajowe czapki i teraz mam taką, mają je też moje dzieci. I w tym chyba największa frajda - że nasza trójeczka ma (prawie) takie same czapki.

Okazuje się, że wcale nie musi być super zimno, żeby czapkę założyć. Krzysio chodzi w czapce po domu - świetnie mu się w niej gra na Play Station. Emilia, natomiast, wymyśliła, że naciągnie czapkę na oczy i tak będzie grać na pianinie.

Zabraliśmy nowe nakrycia głowy na wycieczkę z zamiarem zrobienia zdjęcia rodzinnego w nowych czapkach w plenerze, ale kiedy zaczęliśmy sobie robić na plaży selfies, okazało się to przednią zabawą. Bawiliśmy się fantastycznie, ale zdjęcia raczej nie nadają się do zaprezentowania tutaj.