Podwójne widzenie

Przeciągając czerwoną nitkę robiąc jedną z bombek z poprzedniego wpisu uświadomiłam sobie, że coś nie tak z moimi oczami. Obok nitki czerwonej widziałam drugą, kremową, nieco poniżej czerwonej. Dotarło do mnie, że od jakiegoś czasu wizja taka jakaś nieostra, rozmazana. Najpierw złożyłam to na karb niewyspania, przemęczenia, przepracowania, ale po długim weekendzie, spędzonym niemal całkowicie bez komputera a nawet książki wcale się nie polepszyło.

Umówiłam się więc do okulisty.

Najpierw wpadłam w ręce miłej pani technik, która kazała mi spoglądać przez różne szkiełka, po czym stwierdziła, że nie potrzebuję okularów na receptę i że mam sobie sprawić okulary do czytania, te najsłabsze, +1, dostępne w cenie 1 dolara w dolarówce.

Potem głęboko w oczy zajrzał mi pan doktor, który orzekł, że oczy moje są zdrowiusieńkie, nie mam żadnych wad, a zmniejszenie zdolności akomodacji oka spotyka większość populacji, najczęściej pomiędzy 40 a 50 rokiem życia.

No dobrze, ale co z tym rozmazaniem panie doktorze, bo nawet patrząc przez te wszystkie szkiełka, może i literki były większe, ale nadal mocno rozmazane.

A takie rozmazanie to zespół suchego oka. Więcej mrugać pracując na komputerze i zakraplać oczy kroplami dostępnymi bez recepty.
Dobrze też robią ciepłe kompresy z samego rana.
Dostałam wydruk z zaleceniami,  próbki kropli i polecono mi zgłosić się za rok, żeby sprawdzić czy mi się wzrok nie pogorszył.

Okulary kupiłam - dzieci wystraszyły się, że coś mi się stało, zachorowałam i nie wiadomo czy nawet nie umrę, ale uspokoiłam je, że nawet ze słabszym wzrokiem ludzie mogą pożyć dość długo.
Jeszcze tego samego dnia użyłam okularów czytając Emilii bajkę na dobranoc, choć litery widziane przez szkła wydawały mi się strasznie kulfoniaste.

Olśnienie przyszło dnia następnego, po zakropleniu oczu kilka razy - widziane przedmioty zaczęły stawać się coraz bardziej wyraziste aż po kilku dniach cała ta dwoistość i rozmazanie zniknęły całkowicie. Rozwiązanie problemu okazało się szalenie proste i niepotrzebnie męczyłam się (i nieco martwiłam) przez 4 czy 5 tygodni.

A okulary? Powędrowały do szuflady, gdzie czekają aż moje oczy zaczną tracić zdolność akomodacji - jestem, jakby nie było, we właściwym przedziale wiekowym dla tego procesu, tylko jeszcze nie wiem czy należę do większości czy  do mniejszości populacji. Jeszcze 6.5 roku i się dowiem!