Hultajstwo w tarapatach

Na początku lutego zadzwoniła do mnie pani dyrektor ze szkoły, żeby mnie powiadomić, że Krzysiek narozrabiał. W tarapaty wpadli razem z kolegą.

Po pierwsze, w czasie zajęć rysowali sobie Statuę Wolności  i nie o sam fakt przekładania wartości artystycznych nad zajęcia dydaktyczne chodziło, ale o to, że Statuę przedstawili w wersji męskiej ze szczegółami anatomicznymi. Wiadomo, diabeł tkwi w szczegółach.

Po drugie, chłopcy licytowali się, kto wymyśli najbardziej "śmiertelny" kawał jaki można komuś wywinąć. Krzysiek wymyślił dolanie do butelki z wodą odkażacza do rąk. Kolega uznał pomysł za doskonały i jeszcze tego samego dnia go zrealizował. A następnego dnia obaj chłopcy wylądowali na dywaniku u pani dyrektor.

Pani dyrektor poinformowała chłopców, że takie obsceniczne rysunki są obraźliwe i dlatego nie należy ich rysować a wychowawczynię poinstruowała, że ma pilnować by obaj zawsze mieli dodatkowe zadania do wykonania kiedy już uporają się z tymi zaplanowanymi, by nie mieli czasu na zabawy w artystów specjalizujących się w aktach.

Natomiast sprawa odkażacza do rąk dodanego do butelki z wodą została potraktowana bardziej poważnie. Najpierw pielęgniarka szkolna przeszkoliła obu w kwestii potencjalnych zagrożeń wynikających z tego typu kawałów, a pani dyrektor przeprowadziła z nimi rozmowę mającą na celu uświadomienie im różnicy pomiędzy światem realnym a fikcją z zaznaczeniem, że to co jest zabawne i dopuszczalne w filmach, książkach i na uTube, w realnym życiu, rządzącym się innymi zasadami, nie jest już takie zabawne i nie powinno mieć miejsca.

Potem chłopcy mieli do wykonania szereg projektów związanych tematycznie z zatruciami, kawałami, które mogą stanowić zagrożenie zdrowia lub nawet życia, stosowności takowych.

Ciągnęło się to przez kilka dni, a czwartego (ostatniego) dnia chłopcy dostali do rozwiązania quiz, i chyba przekonali panią dyrektor, że pojęli, że fikcyjny świat ma się nijak do rzeczywistego, w którym oni funkcjonuję, a także, że dotarło do nich, że żarty mają dość wyraźnie zarysowane granice, których przekraczać nie wolno bo w końcu im odpuściła.

Przez te wszystkie dni Krzysiek w domu zażarcie odmawiał okazania jakiejkolwiek skruchy o uznaniu winy nawet nie wspominając, aż w końcu tego ostatniego dnia przyznał, że źle zrobili i że nie warto było.

Mam nadzieję, że wyciągnie słuszne wnioski z całej tej afery i już więcej nie będę otrzymywała tego typu telefonów ze szkoły. Zdecydowanie wolę, kiedy chwalą moje dziecko.

W domu nie obyło się bez kary: miesiąc bez tabletu a do tego odwołane nocowanie u kolegi.
A do tego kilka wykładów, że nie warto, i nie należy pleść na głos wszystkiego co ślina na język przyniesie.

Ubawiłam się nieźle, kiedy rozgoryczony Krzysiek stwierdził, że jak w szkole mówi "dobre" rzeczy to go nikt nie słucha, a jak podał pomysł z odkażaczem, to zaraz wszyscy zwrócili uwagę. Powiedziałam mu, że ja też tak mam - ani on ani Emilia nigdy nie słuchają, kiedy mówię im te "dobre" rzeczy a wystarczy, że raz mi się wymsknie coś niedorzecznego bądź khm... coś czego nie da się pochwalić, a wypominają mi to bez przerwy (i bez litości). Dziecię spojrzało na mnie z osłupieniem a po chwili dojrzałam oznaki zrozumienia.
Właśnie tak to działa synku, ZAWSZE!