Wojna o kota

Jak tylko rok szkolny nieco się rozkręcił, syn sąsiadów zgotował nam rozrywkę wypowiadając wojnę o Kicię. Caleb jakoś do tej pory nie zwracał szczególnej uwagi na swojego kota a jeśli już to tylko po to by mu dokuczyć - sam to otwarcie przyznał latem. Ale kiedy Kicia się do nas przeniosła a do tego jego mama wyraziła na to zgodę, w młodym odezwała się przekora, i chyba dostrzegł też dość łatwą możliwość dokuczenia komuś. Stwierdził, że to jego kot, zamknął Kicię w domu, zakazał członkom rodziny wypuszczać ją na zewnątrz a Krzyśkowi oświadczył, że jak chce to może zwierzaka odkupić - za 2 tysiące dolarów.

Pierwszy raz kiedy wyjechał z takim tekstem Krzysiek przyszedł do domu mocno wytrącony z równowagi. Ale Calebowi wydanie takiego oświadczenia raz nie wystarczyło - dokuczał Krzyśkowi ilekroć widzieli się koło domu bądź w szkole aż pewnego dnia Krzysiek, po powrocie do domu, najnormalniej w świecie rozpłakał się z żalu nad biedną Kicią, która "siedzi zamknięta w domu, nie może wyjść i na pewno bardzo za nami tęskni." 

Mi bardziej było żal dziecka - żadna matka nie znosi widoku łez swojej pociechy.

Wzięłam dziecię na przeszkolenie w kwestii rozmawiania na temat Kici z synem sąsiadów - chodziło o to by okazał mu całkowitą obojętność wobec kota i tego w którym domu przebywa. Oczywiste było, że Caleb upatrzył sobie okazję do dokuczenia a o zwierzaka wcale nie dba.

Krzysiek, jak raz, posłuchał mamy (zjawisko niezmiernie rzadkie) i wykazał do tego skłonności do przesadzania najwyraźniej odziedziczone po dziadkach ogrodnikach bo nie omieszkał powiadomić Caleba, że może sobie zatrzymać kota jak chce, bo wcale taki fajny nie jest, i tylko brudzi, i ciągle trzeba odkurzać tę jego sierść, i ciągle trzeba wydawać pieniądze na karmę, itp, itd. Oświadczenie takie wydawał ilekroć przyuważył sąsiada - nawet w szkolnej toalecie czy w drodze na szkolny stołówkę. I najwyraźniej po wielokroć wykrzyczane zapewnienia te odniosły skutek - po dwóch tygodniach internowania, Kicia została zwolniona z aresztu za płotem i wszystko wróciło do normy.

Kiedy pewnego poranka Kicia pojawiła się w naszym domu, dzieci wyskoczyły z łóżek i pognały jej na spotkanie z taką radością, jak amerykańskie dzieci biegną w bożonarodzeniowy poranek do choinki po prezenty. Czułościom nie było końca.

Powrót kota oznacza także powrót wdzięcznej modelki - aparat znowu jest w częstym użyciu, bo jakże nie uwiecznić Kici na komodzie?

Albo jak nie zrobić zdjęcia Kici na posłaniu z pluszowego węża, które Emilia przygotowała dla jednego z miśków?

I jeszcze Kicia tak rozkosznie przytula się do tego misia! Kocyk miśkowy też został zaanektowany przez kokę.

Aparat wprost sam prosi, by go użyć!