Marcowa wycieczka do wodospadu Trestle Creek Falls

Od kilku tygodni chodziła za mną wycieczka do wodospadu Trestle Creek Falls. Ciągle coś stało na przeszkodzie – przeważnie niesprzyjająca pogoda, bo kto chciałby brodzić po kolana w błocie? Jak już nie padało i nieco przeschło, dzieci się pochorowały. W końcu udało się! Słonko uśmiechnęło się do nas promiennie i zawitało na kilka dni z wczesnoletnią wizytą. Od piątku temperatura dochodzi w ciągu dnia do 20 C więc w sobotę pojechaliśmy. Wprawdzie był dom do ogarnięcia i prace ogrodowe, ale wiadomo, robota nie zając, nie ucieknie. 

Nie chciałam czekać ani jednego dnia dłużej, bo przecież nigdy nie wiadomo czy coś nie wypadnie. Poza tym pomyślałam, że więcej ludzi będzie ogarniać dom i obejście w sobotę, więc na szlaku będzie mniej tłoczno. 

Trestle Creek Falls

Wodospad ten już raz odwiedziliśmy, cztery lata temu. Zależało mi, żeby pojechać jak jeszcze w potokach górskich jest więcej wody, czyli teraz. 

Dojazd samochodem zajmuje godzinę. Na miejscu okazało się, że w zacienionych miejscach leży jeszcze śnieg. Niedużo, ale jednak. Do tego od wody wiało chłodem po moich gołych łydkach. Kurtek nie zabraliśmy, więc narzuciliśmy sobie ostrzejsze tempo i po pięciu minutach już nie trzęśliśmy się z zimna. Po kolejnych piętnastu pościągaliśmy bluzy i wędrowaliśmy z krótkim rękawem. 

Z początku Emilia trochę narzekała na palec u stopy – dokucza jej wrastający paznokieć a wizytę u lekarza mamy dopiero w czwartek. Domowe sposoby okazały się nieskuteczne. Pytałam przed wyjazdem czy da radę – stwierdziła, że tak. Na miejscu okazało się, że chyba trzeba będzie helikopter wzywać na pomoc, ale kiedy dziecko znalazło sobie coś ciekawego to cudownie ból minął jak ręką odjął i śmigała jak kozica. Takie cudowne i nagłe ozdrowienie dało obfotografowywanie flory telefonem komórkowym. Przez chwilę groziło nam, że trzeba będzie w lesie zanocować, bo przecież każdy listeczek musiał zostać uwieczniony, ale na szczęście po chwili Emilia doszła do wniosku, że jednak nie musi robić pięciu zdjęć każdej roślince na szlaku i zaczęliśmy się przemieszczać w kierunku wodospadu. 

Ochom i achom nie było końca. Jakie piękne niebo! I ma taki soczysty kolor jak latem! A nie taki blady zimowy! I ani jednej chmurki na niebie! I tak ciepło! I tak zielono! A jak pięknie pachnie dopiero co ścięte drzewo! Drzewo nie było ścięte, ale przecięte – zwaliło się tarasując szlak, więc służby leśne wycięły kawałek pnia szerokości ścieżki. Musiały to uczynić dopiero co, bo rzeczywiście pachniało bardzo intensywnie. 

I tak doszliśmy sobie do wodospadu. Wody sporo, spada z hukiem, rozpryskuje się mgiełką, a do tego ze ścian kanionu kapie woda na głowę – nie ma gdzie się schować! Nawet pod nawisami skalnymi kapie! Śmigus-dyngus zafundowany przez Naturę!

Największą atrakcję stanowi przejście za ścianą wody – właśnie tak prowadzi szlak, a ponieważ ściany kanionu są bardzo strome, nie ma innej drogi. 

Sprawiłam sobie kije do chodzenia. Dostałam na urodziny kartę podarunkową, zamówiłam, i przyszły dzień wcześniej. Bardzo dobrze mi się z nimi wędrowało i nawet załapały się na fotkę, ponieważ chciałam koleżance pokazać jaki wspaniały prezent od niej dostałam. 

Pomimo częstych przystanków, wędrówka nie trwała długo, niecałe trzy godziny. Nie zmęczyliśmy się za bardzo, a przystawaliśmy ze względu na atrakcje – każdy strumyk, każdy mostek, huba, kwiatki, mech. Cieszy mnie, że uzależniona od elektroniki Emilia, odstawiona od ekranu, tak żywiołowo reaguje na kontakt z przyrodą. W planach są kolejne wycieczki, oby pogoda dopisała! Marcowe lato ma się skończyć za kilka dni i w następny weekend ma już padać. To też dobrze, bo podleje w ogródku przesadzone wczoraj roślinki.