Uśmiech bezzębny, uśmiech szczerbaty

W lipcu, w odstępie dwóch tygodni, Hultajstwo stracił obie górne jedynki.
Przy drugiej nieco mu pomogłam, bo ząb wisiał już na ostatnim włosku, wybitnie przeszkadzając nawet w mówieniu, a Smyk panikował, że nie da go sobie wyrwać.
Więc musiałam wziąć dziecko podstępem.
Najpierw zapytałam czy mogę zęba dotknąć. Dotknęłam raz, drugi, trzeci. Stwierdziłam, że źle mi się dotyka takiego śliskiego od śliny i uzyskałam od dziecka pozwolenie na dotknięcie przez chusteczkę. Raz, drugi, a za trzecim dotknęłam dwoma palcami z dwóch stron i pociągnęłam w dół. Smyk nawet nie poczuł, że już nie ma zęba, albo że ma, ale na mojej dłoni.

Oczywiście wieczorem oba zęby zostały pieczołowicie schowane pod poduszką, a w nocy wróżka Zębuszka wymieniła je na prezenty.
Teraz moje starsze dziecię uśmiecha się szczerbacie, ale obie nowe jedynki już widać – jedną troszeczkę, drugą już dość dobrze.

W poniedziałek Emilka skończy sześć tygodni. Kilka dni temu zaczęła się świadomie do nas uśmiechać. Od jakiegoś czasu obdarzała swoim uśmiechem a to obraz, a to okno, a to sufit, w końcu raczyła zaszczycić i nas.

Oczywiście, za każdym razem, kiedy Emilka się uśmiechała, nie miałam aparatu pod ręką i nie było komu mi go przynieść. Poza tym, uśmiech niemowlaka to rzecz ulotna - kilka sekund i już po nim. Ale w końcu udało się go złapać w obiektyw.