Szalik na lampie

Szaliczek z resztek dziergałam podczas Emilkowych lekcji gry na fortepianie. Dlatego, mimo, że udzierg niewielki, ukończenie go rozciągnęło się mocno w czasie, zwłaszcza, że w lipcu mieliśmy przerwę letnią od tychże lekcji.

Kiedy już zamknęłam oczka i schowałam nitki, zawiesiłam szalik na lampie z zamiarem zatrudnienia Emilii w roli modelki i zrobienia zdjęć. Do sesji fotograficznej nie doszło, bo zawsze coś wypadało, a to za ciepło, a to światło nieodpowiednie, a to inne zajęcia ważniejsze, aż w końcu tak się przyzwyczaiłam do widoku szalika na lampie, że przestałam go zauważać.

Ale wczoraj, w ciszy nie zmąconej odgłosami biegania, miauczenia, pralki, zmywarki, podlewania, ciszy nie zmąconej żadnym dźwiękiem poza szelestem przewracanych czytanej książki, powróciła zdolność dostrzegania szczegółów otoczenia. A może to wyostrzenie wzroku wywołała tęsknota za nieobecnymi dziećmi, żegnającymi lato na wyjeździe pod namiot?

Po doczytaniu do strony ostatniej, odłożyłam książkę, i mimo późnej pory i marnego światła zrobiłam zdjęcia szalika. Z braku lepszej modelki, pozowała lampa.