Na plaży

Nie udało nam się znaleźć zacisznej plaży. Wiało tak, że musiałam wiaderka obciążyć dość sporymi kamieniami, bo inaczej porywał je wiatr. Sypał też piachem w oczy, więc cały czas zajmowało mi odwracanie Emilii tyłem do wiatru i naciąganie jej kaptura na głowę.
 .

Dzieciom udało się wypatrzeć a nawet złapać maleńkiego kraba, którego po chwili Krzyś wypuścił na wolność.

Odpływ odsłonił piękną wystawę rozgwiazd przyczepionych do skały, o koloniach małż już nawet nie wspomnę - do wysokości 1,5 m przykrywały skały grubą warstwą.

Przy samej wodzie było wprawdzie chłodniej, ale za to z mokrego piasku dało się robić babki, a i ściany wykopanych przez dzieci dołków tak szybko się nie obsuwały.

Ostatnie miejsce, w którym się zatrzymaliśmy, to plaża (nazwy nie zapamiętałam) z ujściem strumienia, i nad tym strumieniem, dość daleko od otwartych przestrzeni plaży, udało się znaleźć nieco spokoju.

Krzyś zaraz znalazł sobie pień drzewa, po którym mógł się wspinać.

Emilia zaczęła się taplać w wodzie. Na zdjęciu poniżej nosi wodę ze strumyka do wiaderka.

Zabawa tak ją pochłonęła, że nie zwróciła uwagi, że chce jej się do toalety, a kiedy to sobie uświadomiła, było już za późno, więc trzeba się było udać do samochodu po suche rzeczy. A że zbliżała się pora obiadu, zebraliśmy się i pojechaliśmy coś zjeść.

Kiedy Emilia spała popołudniu, zabrałam Krzysia na basen hotelowy. Tym razem znalazł sobie dwóch kolegów w podobnym wieku, z którymi się wybawił, a ja, czekając na niego przy basenie, poczytałam książkę.