Łzy radości, łzy rozpaczy.

We zeszłym tygodniu zabrałam Smyka na USG. Przez prawie 40 minut oglądaliśmy na dość sporym ekranie naszą Kruszynkę. Wychodząc, dostaliśmy plik zdjęć, oto kilka z nich:

Kruszynka

Profil

Buzia

Nóżka

Nóżki skrzyżowane w kostkach

Twarz - zdjęcie trójwymiarowe

Zdjęcia, po zeskanowaniu i obróbce, nie wyszły najwyraźniejsze, ale coś na nich widać. Badanie trwało dość długo, ale Kruszynka nieco się na nas wypięła i pani technik musiała ją nieco zmusić, żeby się obróciła. I wcale nie chodziło o określenie płci, ale o odpowiednie ujęcia kręgosłupa.

Kruszynka okazała się posłusznym dzieciątkiem, podrapała się po główce (co dane nam było zobaczyć), fiknęła koziołka i zapozowała jak należy.

Kiedy już wszystkie pomiary zostały dokonane i zarejestrowane, pani zapytała czy chcemy poznać płeć dziecka.

Chcieliśmy.

Dowiedzieliśmy się.

USG potwierdziło moje przeczucia - Smyk będzie miał siostrzyczkę! Na razie Kruszynka jest maleńka - waży zaledwie pół funta (8 uncji = 225 gram)!

Dziewczynka!

Potem jeszcze spotkaliśmy się na chwilę z lekarzem, który zapewnił mnie, po przeanalizowaniu wszystkich danych uzyskanych podczas badania, że wszystko z Kruszynką jest w porządku.

Moja radość nie miała granic - nie dość, że dzieciątko zdrowe, to do tego wymarzona córeczka! Euforia!

Ale jak to w życiu bywa, szybko, bo po zaledwie dwóch dniach, uczucia moje uległy drastycznej korekcie. Zadzwoniono do mnie z przychodni, że przyszły wyniki przesiewowych badań krwi - w moim przypadku pozytywne jeśli chodzi o syndrom Downa.

Nie wiedziałam, że mogę w sobie pomieścić taki bezmiar łez.