Rujada 2025

Pierwszy biwak tego lata zaliczony. Ponieważ wypadł tuż po urodzinach Emilii, pojechaliśmy w jedno z jej ulubionych miejsc, czyli na pole namiotowe Rujada. 

Pierwszego dnia pogoda była jeszcze bardzo ładna. Emilia wskoczyła do wody, grałyśmy w badmintona, frisbee, w gry planszowe i karty a potem długo siedzieliśmy przy ognisku. 

Niestety następnego dnia rano rozpadało się i to porządnie - żadne tam kapuśniaczki czy mżawki a porządne oberwanie chmury trwające z kilkoma bardzo krótkimi przerwami dwa dni.

Kiedy na chwilę przestało padać, przeszliśmy się nieco szlakiem Swordfern - godzinny spacer lasem przy polu biwakowym.

Tuż po powrocie, rozpadało się ponownie. Kiedy chwilę padało nieco mniej intensywnie, grzaliśmy się przy ognisku, schowani pod parasolem. 

Nad stołem rozstawiliśmy daszek, ale z założenia to chyba bardziej miał on zacieniać niż chronić przed deszczem - kapało nam do talerzy choć przynajmniej nie lało się ciurkiem. 

Namiot wytrzymał ponad dwudziestoczterogodzinną nawałnicę, ale trzeciego dnia rano woda zaczęła się skraplać na wewnętrznej stronie tropiku i z pewnością wkrótce zaczęło by nam kapać na śpiwory. Tego dnia Krzysiek i tak musiał wrócić do domu bo zapisał się na seminarium następnego poranka. Pierwotnie miałyśmy zostać z Emilią jeszcze jedną noc, ale ponieważ było nie dość że mokro to jeszcze zimno, postanowiłam, że wracamy do domu. I tak byliśmy ostatnimi, którzy się ostali na przekór żywiołom.

Na szczęście dzieci potraktowały niepogodę jak wspaniałą przygodę. Mieli książki więc czytali schowani w śpiworach. Zrobiliśmy miejsce na środku namiotu i graliśmy w gry. A na koniec dzieci dostały najzwyklejszej głupawki, takiej jakiej dzieci jeszcze czasem doświadczają kiedy nie ma zasięgu i nie działa elektronika. Mimo zimna i deszczu, wyjazd udał się. Mam jednak nadzieję, że reszta wakacyjnych wyjazdów będzie suchsza.